Momenteel is er veel in het nieuws over dodelijk onheil dat kinderen overkomt; ontvoeringen, verkrachtingen, doorgesneden kelen, “familiedrama’s”, het gaat maar door. Noem me een zeur, maar als ik dat zie kan ik me niet voorstellen dat er een god bestaat. De berichtgeving die deze trieste feiten aan ons opdient is daarvoor te erg en te gespeend van elk idee van gerechtigheid.
Ik begrijp de slechtheid van sommige mensen, het ongelukkige van toevallige situaties, het onvermijdelijke van een planeet die zich roert; al deze dingen kunnen een te vroeg einde aan het leven van een kind maken. Maar zou dat niet anders moeten zijn als er een liefhebbende god zou bestaan? Zou er dan immers geen echte gerechtigheid bestaan die het effect van ’s werelds klootzakken of de natuur haar “rücksichtlose” onverschilligheid teniet zou doen?
Het is een simpele vraag. Welke god laat zijn kinderen sterven? En welke god haalt een moeder van 56 weg bij haar kinderen en haar man? Wat voor een zieke geest doet dit? Ik vraag het aan elke christen die ik tegenkom en die mij vertelt dat god van mij houdt. Mijn standaard antwoord is dan ook:Â “ALS die god van jou bestaat dan moet het een oude, chagrijnige en sadistische zielenpoot zijn.”
Gelukkig (of helaas) weten we het dus heel erg zeker: god bestaat niet.… Quod erat demonstrandum!
