Gisteravond keek ik heel even mee met mijn zoon van 12 naar een aantal Amerikaanse half-uur serietjes – gericht op het jeugdige publiek – die rond de klok van 8 uur ’s avonds worden uitgezonden. Ze hebben allemaal heel erg pakkende titels – NOT – dus ik heb geen idee meer hoe ze heten. Alleen met veel moeite kan ik nog wel de namen iCarly, Victorious en Big Time Rush opdiepen, maar ik moet me dan wel heel erg inspannen.
Het is allemaal authentieke pulp die ik gezien heb, en ik kan me dan ook niet voorstellen dat het interessant is om naar de kijken. Toch is mijn pre-puberende zoon er niet bij weg te slaan. Dat heb ik niet letterlijk geprobeerd natuurlijk, maar ik zie zelden de hoogopgelopen focus zoals mijn jongen gisteravond bij die sitcom shit liet zien. Ik zou willen dat hij zich zo op zijn huiswerk concentreerde .
Tot nu toe lijkt er echter geen man overboord. Mijn oudste kijkt stomme tv series. So What. Maar toch jeukt er iets. En dat heeft te maken met de stereotypen die in de series neergezet worden. Een heleboel voor de hand liggende personen figureren namelijk mee in zo’n ding. Sitcoms zijn altijd voorzien van een hoofdpersoon met daarnaast een keur aan satelliet-personages zoals vriendinnen, broers, zusters en ouders of – naar gelang de context – een ruime entourage van medeleerlingen, leraren en ander personeel. Op zich is dat niet wereldschokkend. Maar gisteren viel bij mij ineens het kwartje en wist ik plotseling wat me al langer niet lekker zat aan de zogenaamde komische soaps, namelijk: de obligate bimbo.
Ik weet nog goed wat mijn eerste bewuste aanraking met het fenomeen sitcom bimbo – na Edith Bunker – was, namelijk de super domme Kelly Bundy van “Married with Children”; een rol die natuurgetrouw gespeeld werd door de overigens zeer goocheme Christina Applegate. Nu was die serie ook wel erg geschikt voor zoiets. De rest van het disfunctionele gezin Bundy paste namelijk uitstekend bij Kelly, het superdomme blondje waar werkelijk nooit iets zinnigs uit kwam en die alleen maar mooi zat te zijn. Maar het fenomeen lijkt een eigen leven te zijn gaan leiden en duikt sinds Married with Children overal op; althans, zo lijkt het. Ik denk dat ik aardig dicht bij de waarheid zit als ik zeg dat ik geen Amerikaanse komische sitcom meer zie zonder de verplichte imbeciel van dienst. En wat erger is: mijn kids vinden het nog geweldig ook!
Zo gaat dat dus. Er wordt gewoon onvervalste stupiditeit gecultiveerd in die tv programma’s. Je vraagt je af wat die Amerikanen daarmee willen en hoe lang ze dat eigenlijk al doen. Was het altijd al zo en heb ik er nooit goed bij stil gestaan? En wat is de lol er eigenlijk van? Je ziet het volgens mij niet in series die in Europa geproduceerd worden. Mij is het in ieder geval nog nooit opgevallen. Dus hoe moet de generatie van mijn kinderen in hemelsnaam aan een gezonde, nuchtere en doortastende houding komen als ze op tv met die Amerikaanse debiliteit om hun oren worden geslagen? Het wordt nog erger: ze doen daarbij nog alsof het normaal is ook. Verbieden om die dingen te kijken gaat niet, want dan wordt het alleen maar nog spannender. Maar ik zou toch niet graag zien dat er ook maar het geringste sprankeltje van die suffigheid in mijn pubers terechtkwam. Maar wat kan ik doen?
Ik vermoed dat de kabel-tv opzeggen mijn enige echt werkende optie is. Over rigoureus gesproken.…
