Het hele oude Egypte gedoe ligt een beetje buiten mijn gezichtsveld omdat ik mijn buik volledig vol heb van die zwevers die deze verdwenen en afgedankte cultuur bijzondere eigenschappen toedichten. Okay, het was een belangrijke stap naar onze huidige beschaving, maar dat gezeur over goden en dat mysterieuze gedoe, vooral van reïncarnatie-freaks die zeggen directe verwanten van- of zelfs heropgerichte farao’s zelf te zijn, gaat me toch wel heel erg ver.
Laten we wel wezen, Egyptenaren zijn al millennia lang een stelletje woestijn-schuivers die misschien 4000 jaar geleden op een snazzy manier een paar stenen op elkaar gestapeld hebben. Best mooi is dat allemaal, maar mysterieus? Net zoals de tunnelbouwers voor de metro naar de zuidas Amsterdam anno 2010, zou ik haast willen zeggen. Maar wel leuk is de notie dat Cleopatra herself, naar nu blijkt, een voorgangster had – Arsinoë II – die 200 jaar eerder de macho-macht van de heren farao’s had doorbroken door als volwaardig mevrouw farao de dienst uit te gaan maken.
Ik vind dat geinig, zo een geschiedenis in een cultuur die nu in haar huidige Moslim-verschijning ongeveer het bestaan van vrouwen ontkent, althans, relatief aan de westerse attitude dan. De hofkleding van vroeger bevalt me ook wel, maar dat had ik al een keer eerder gezegd geloof ik.…
