In 1954 richtte Prins Bernhard – toentertijd prins-gemaal van Koningin Juliana – de Bilderberg Conferentie (BC) op. De conferentie was bedoeld om de banden tussen Europa en Noord-Amerika aan te halen nadat deze onder druk van de Koude Oorlog waren verslechterd. Het streven van Bernard was in principe” goedbedoeld, maar omdat de conferentie werd omgeven met geheimzinnigheid kreeg het in de daarop volgende jaren een slechte naam.
De Bilderberg Conferentie wordt al decennia lang als een geheim genootschap gezien waarin allerlei belangrijke wereldomvattende besluiten zouden worden genomen. Je komt er niet in, tenzij je nadrukkelijk bent uitgenodigd en dan mag je nog niet openlijk praten over wie daar wat ter sprake brengt. De deelnemers zijn gekroonde hoofden, captains of industry, regeringsleiders en zelfs journalisten. Het is dus niet gek dat het publiek denkt dat er op die conferenties vanuit de schaduw wordt geregeerd.
Het is echter ordinaire kinnesinne. De BC is gewoon een praatclub op hoog niveau, waar iedereen die uit hoofde van zijn/haar functie in de samenleving normaal vastgebonden zit aan beleid, politieke verantwoordelijkheid of een ander hoog-profiel vergrootglas, gewoon eens kan zeggen wat hij vindt. En dan hoeft er voor de verandering achteraf eens geen rekening betaald te worden. Dat moet toch kunnen? Wat er besproken wordt op de conferentie mag dan wel niet traceerbaar naar persoon geciteerd worden, maar de inzichten komen wel degelijk naar buiten. Dus wat is er precies mis mee?
Naar mijn mening dus helemaal niets. Iedereen die denkt dat er op de BC besluitvorming plaatsvindt met wereldwijd strekkende gevolgen heeft geen idee hoe deze wereld in elkaar steekt en doet op een naïeve manier onrecht aan het democratische deel van de” mensheid. Ik heb het dan nog maar even niet over de autonome en chaotische onderstromen in de wereld die hun eigen, van mensenwil losstaande dynamiek hebben. De invloed die groeperingen en functionarissen op het verloop van het werkelijke leven kunnen hebben wordt zwaar overschat. Een simpele indicator van de bescheidenheid van deze invloed wordt gegeven door het reële effect dat echte, officiële leiders en regeringen hebben” op hun eigen samenleving. Zelfs met sterk gefocust beleid, eindeloos doordachte strategieën, doortimmerde tactieken en gedetailleerde operationaliseringen (of een sterke geheime politie) gebeuren er constant dingen die niemand had voorzien of zijn er gevolgen” waarop niemand had gerekend. De stuurbaarheid van de wereld met haar 7 miljard mensen, zeker 195 landen en nog veel meer volkeren, is nu eenmaal veel kleiner dan veel mensen denken. Politiek voeren en besturen is opereren in een marge. Het is een brede marge, maar het” blijft een feit dat 100% controle op het verloop van de “geschiedenis” een illusie is.
Wat hoor je hier iedereen zeggen als het weer eens campagnetijd is? “Die politici beloven van alles maar als ze eenmaal op het pluche zitten dan maken ze weinig van hun beloften waar.” Ja, dat klopt inderdaad, maar dat is niet het gevolg van kwade wil of leugenachtigheid van politici, maar van het simpele feit dat zij moeten werken binnen een krachtenveld dat veel sterker en machtiger is dan zij. Dit geldt zelfs voor de president van de V.S., die vaak wordt afgeschilderd als de machtigste man op deze planeet. Iedereen die ook maar iets van de interne werking van de Amerikaanse politiek af weet zal beamen dat ook dit een illusie is.
Het waanbeeld van de allesomvattende macht” wordt graag in stand gehouden door mensen” die zich van de BC buitengesloten voelen. Het is hetzelfde sentiment dat de mannen van Nederland voelden toen in de jaren 1970/80 de Vrouwenhuizen verboden toegang” voor ze waren. Veel mannen dachten dat de aanstaande overheersing door de vrouwen daar werd voorbereid en vroegen zich – angstig en bedreigd – af waarom ze niet naar binnen mochten. Mijn antwoord was altijd dat er veel huizen waren waar dat zo was en dat ze zich daarover niets afvroegen. Wat maakte het nu uit als die dames entre-nous wilden zijn? Dat moesten ze toch helemaal zelf weten? Hetzelfde geldt eigenlijk voor al die arme, aan handen en voeten gebonden bobo’s van de BC, die altijd heftig worden afgerekend op wat ze in” het openbaar zeggen. Die willen ook wel eens gewoon vrijuit kunnen babbelen en theedrinken met elkaar – en wellicht eens een keertje ladderzat worden – ” zonder dat het publiek daar met zijn grote neus bovenop zit. Is dat erg? Ik kan het me niet voorstellen.*
Vanaf vandaag tot en met zondag zitten Rutte en Beatrix bij de BC in Oostenrijk. Ik wens ze veel plezier maar vooral ook veel vrije gedachten, ongehinderd door hun publieke status en rol. Vooral voor Rutte hoop ik van ganser harte dat Beatrix hem de fijne kneepjes van het kettingroken en bingedrinken bijbrengt, want volgens mij weet die dame wel van wanten.
*) Even tussendoor in dat verband: Ik maak me veel meer zorgen over” de bijeenkomst die de schatrijke beroepscriminelen Berlusconi en Poetin gisteren met elkaar hadden. Er kan niets goeds zitten tussen wat die twee multimiljardairs met elkaar te bespreken hebben.
