Het schilderij hier heet  “De verzoeking van Sint Antonius” en het is in 1878 geschilderd door Felicien Rops. Als je naar Sint Antonius gaat zoeken dan kom je er twee tegen, beiden gelieerd aan het armoede-concept en één direct betrokken bij zijn orde-baas, Franciscus van Assisi, die hem opdroeg theologie te doceren aan zijn mede Franciscaner broeders. Daarover gaat dit schilderij niet. De Antonius die hier wordt verleid tot het beminnen van deze buitengewoon schone dame in zeer weerloze toestand, is Franciscus van Egypte. Hij is degene die door god op de proef werd gesteld om zijn devotie te testen.
Ik zou zeker finaal gezakt zijn, maar Antonius slaagde wel en werd de grondlegger van het kloosterleven. Wellicht waren de verleidingen van weleer, zo tussen 252 en 356, gewoon wat minder overtuigend en talrijk dan ze nu zijn en kon hij zich daarom beter goed houden dan de bisschoppen van tegenwoordig. Zo te zien gaat het op deze prent vooral over seks en niet over geld, residenties of dure restaurants. Want hoe staat het er heden ten dage voor met die kloosterbazen?
Het begon vanmorgen al vroeg op FB, de verwensingen aan het adres van de Duitse spilzieke bisschop Franz-Peter Tebartz-van Elst. Of het geen idee was “om deze proletarische paria strafrechtelijk te vervolgen…” De verontwaardiging is begrijpelijk en die vervolging komt er wellicht ook nog wel. Want er is weinig wranger dan een hooggeplaatste “man van god” die geld, dat bestemd is voor de armen, gewoon zelf opmaakt aan flamboyance en frivoliteit. Onder het huidige regime van de hoogste plaatsvervanger van Jezus op aarde heb je dan slechte kaarten. Zeker als het bedrag dat je hebt verkwanseld oploopt tot in de miljoenen. Ik denk dat eerdere pausen dit soort corruptie ook hebben gezien, maar dat ze er vervolgens gewoon niets aan gedaan hebben.
Want dan moet je net paus Franciscus als baas hebben die, naar we ondertussen goed hebben kunnen zien, een broertje dood heeft aan de spilziekte die zijn personeel met regelmaat lijkt te teisteren. Geldsmijterij is precies niet zijn ding en het zou me niet verbazen als de Paapse kerk straks al haar bezittingen te gelde maakt en teruggeeft aan het volk, van wie ze het door de eeuwen heen zo fluks afhandig heeft gemaakt. De doctrine “als jullie het volk dom houden, dan houden wij het arm” – een een-tweetje tussen kerk en adel, dat eeuwenlang standaard procedure was – lijkt zelfs in Italië zijn langste tijd gehad te hebben. Franciscus’ bewegingen in de richting van een bankloos Vaticaan liegen er niet om. Alles staat in Rome op zijn kop, inclusief de Vaticaanse bank, het geheim van de bibliotheken met haar mysterieuze indexen en zelfs de curie zelf.
Franciscus lijkt heel goed te hebben begrepen dat macht corrumpeert, ook als deze door een geestelijke wordt uitgeoefend. Hij heeft zijn naam ook goed gekozen. De heilige Franciscus van Assisi is zijn grote voorbeeld, als de exponent van de armoede die van de kerk zou moeten uitgaan. En als geen ander lijkt Franciscus te weten hoe de wereldlijke verzoekingen een geestelijke kunnen aantasten. Dat heeft hij van de goede heilige geleerd denk ik, want ik verdenk hem er niet van dat hij daarin is onderwezen door een warmbloedige roodhaar, zoals bij onze arme Antonius hier wel het geval is.
Persoonlijk zou ik denk ik tekenen voor een zinvolle instructie door de bovenstaande gastdocente.
