Ik ben vader van twee zoons. Dus ik word helemaal kriegel van de berichtgeving uit Syrië. Vandaag staat er in de krant dat de 3e” Jihadstrijder, die uit onze contreien kwam en was afgereisd voor zijn heilige missie, waarschijnlijk is gesneuveld. Ook twee andere jongens, waarover vorige week al werd bericht, kwamen uit Delft. Zij waren de eerste slachtoffers uit een groep van naar het schijnt meer dan 20 jongens die vanuit de Delftse Gilleswijk naar” Syrië” zijn vertrokken. Dat is bijna een hele klas vol die zomaar door een of andere gewetenloze ronselaar van de straten van zo’n slaperige woonwijk is gerecruteerd. En niet alleen uit Delft, maar ook uit andere Nederlandse steden worden hele groepen jongens “vermist”.
Drie doden en een onbekend aantal gewonden, dat is nu de trieste score. En het eerste getal is misschien wel hoger. Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk machteloos de ouders van die jongens, die nog aan deze kant van de beschaving zitten, zich moeten voelen. Die willen weten of alles goed is met hun kind.
Het is al iets heel aparts om een zoon die de pubertijd ingaat, deze nu meemaakt of net heeft verlaten, te kunnen volgen in zijn jeugdige wazigheid. Zelfs als er niets” bijzonders” aan de hand is dan is dat al een hele kunst. Maar toch, als het goed is hoef ik me er alleen maar zorgen over te maken of die twee jongens van mij niet op hun kanis geslagen worden als ze uitgaan. Maar dat is omdat ze in hun demografische segment nu eenmaal de meest kwetsbare groep zijn. Ik wil ook niet dat ze zich te barsten laten rijden op hun fiets, omdat ze ook in het verkeer met hun hoofd in de” testosteron-wolken zitten. Maar die zorgen horen nu eenmaal bij het leven van een doorsnee vader. Echter, als ik me probeer in te denken wat het met me zou doen als ik wist dat een van die gasten in Syrië zou zitten, waar hij niet meer weg zou kunnen en waar hij misschien zijn jonge leven zou gaan laten, dan zou ik HELEMAAL KNETTERGEK worden. Ik zou ook de ronselaar gaan zoeken en niet rusten voordat ik mijn schoen met buitensporig grof geweld uit zijn achterste zou moeten verwijderd. En dan zou ik waarschijnlijk naar Syrië vertrekken om die jongen aan zijn oor weer naar huis te slepen.
Laten we wel wezen, het is natuurlijk geen” kunst” om een jonge vent, die nog gelovig is ook, te verleiden voor een robbertje vechten in de woestijn. Zeker als de zaak waarvoor hij strijdt ook nog eens het extra” sausje” van heiligheid krijgt. Jongens van tussen de 13 en de 30 zijn “Young, Dumb and full of Cum” heb ik wel eens horen zeggen. En ik geloof dat direct. Nadenken is in ieder geval een soort sluitpost die na een heleboel andere dingen komt. En wee als een van die dingen een fundamentalistisch geloof in een imaginair figuur met een notoir slecht humeur en een” gewelddadige” aardse vertegenwoordiging is. (Gelukkig hebben mijn kinderen daar geen last van.) Want dan heb je als doorsnee” adolescent toch slechte kaarten. Voordat je het dan weet zit je op een transport naar de woestijn en vraag je jezelf af hoe lang je nog te ” leven hebt. Het is vast heel leuk en spannend hoor, met zo’n Kalasjnikov de barricades op. Maar eigenlijk ben je gewoon kanonnenvoer.
Want dat is natuurlijk de aperte tristesse. Je komt daar dus aan in dat Syrië, maar dan versta je geen reet van wat er om je heen gezegd wordt. Ook heb je geen echte belangen in dat land, die je nog zouden kunnen motiveren. Dus ik kan me helemaal voorstellen dat je in no time volledig de weg kwijt bent. Je krijgt misschien wat rudimentaire training op je wapen, maar dan moet je het veld in. En wie sturen de heren krijgers als eerste de linie op om te kijken waar de sluipschutters zitten en de” boobytraps” liggen? Niet de Syrische strijders zelf, die hun land weer willen opbouwen en daarom misschien willen overleven. Maar wel die arme drommels die ze uit het decadente” westen” hebben gehaald, en waarvoor ze sowieso hun hele leven al de neus ophalen.
Ik heb al een paar dagen geen nieuws gezien, maar ik heb de indruk dat de vaders van die geronselde jongens de pers mijden. Of ik dat in hun situatie ook zou doen weet ik niet, maar ik zou wel actie ondernemen. Eén resultaat is dat ik nu veel alerter ben op de omgeving van mijn zoons dan ik voorheen was, want ronselen kan iedereen. Dat is geen exclusief Jihad-domein, maar ook dat van drugshandelaars die runners nodig hebben, zwendelaars die een bankrekening willen lenen voor oneerlijk geld, of van dieven die gestolen goed moeten verplaatsen. Het zijn allemaal het soort figuren dat misbruik wil maken van de jeugdige onbezonnenheid van die jonge, goedgelovige en oh zo naïeve mannen. En ik ga er echt niet bij staan kijken als zo’n onverlaat mijn telg tot allerlei stomme dingen wil overreden. Ik begin dan zonder veel scrupules mijn eigen jihad.
