Na de enorme en” wereldwijde commotie in de pers rond de verkrachting van de 23-jarige studente medicijnen in een Delhi’se bus in de staart van 2012, dacht ik zelf eigenlijk niet iets op te gaan schrijven over deze afschuwelijke misdaad. Maar toch doe ik het.” De aanleiding is het persbericht dat ik vandaag zie over de verkrachters. Zij worden aangeklaagd voor verkrachting en moord, omdat de onfortuinlijke dame afgelopen” zondag” aan haar verwondingen is bezweken.
Ondertussen kan ik het toch niet goed wegzetten dat er in een bus in India een vrouw is verkracht door een groep van zes mannen, waarvan er eentje volgens de berichten zelfs nog maar 17 jaar is. Ik word met de minuut onpasselijker. Elk detail dat ik over deze misdaad lees, vervult me met meer schaamte, woede, wraakgevoelens en ongeloof.” Mijn maag keert om als ik het allemaal zie. De verkrachting vond plaats in het bijzijn van de vriend van het slachtoffer en de bus was volgens de eerste berichten speciaal voor de verkrachting gecharterd. Ik geloof zelfs gelezen te hebben dat hij was geblindeerd. Ondertussen weet ik op grond van latere berichtgeving echter dat het om een normale bus ging, een” alledaags” exemplaar, dat “normaal” onveilig was voor vrouwen, zoals alle bussen dat in India zijn. Het is om van te huilen. En dan: de verwondingen van de vrouw, die intern is mishandeld met een ijzeren staaf, waren zo ernstig, dat zij na verscheidene ingrepen door een team van specialisten op 29 december 2012 alsnog overleed in een ziekenhuis in” Singapore. Algemeen orgaanfalen was de doodsoorzaak. Ik kan het haast niet binnen houden als ik er walgend kennis van neem. Het moet allemaal vreselijk zijn geweest om mee te maken, en ik vraag me af hoe groot en” permanent” het trauma van de metgezel van het slachtoffer wel niet moet zijn. Hij leeft nog – voorlopig – en zal deze ervaring voor altijd met zich meedragen. Mij zou het niet verbazen als hij de hand nog eens aan zichzelf slaat.
Ik begrijp uit de krant van vandaag dat de daders van hun overleven” niet meer zo” zeker hoeven te zijn, dus hen zal het trauma waarschijnlijk bespaard blijven. Het publiek in India kan daar ook niet genoeg van getuigen. Als ik de foto’s van de massale bijeenkomsten bekijk, dan zie ik één terugkerend thema boven de hoofden” wapperen, en dat is “Death Sentence to Rapists!” of aanverwante teksten. Het volk is boos; heel erg boos, en niet in de laatste plaats omdat India geen goede baanstatistieken heeft als het om de positie van de vrouw gaat. Deze verkrachting is de spreekwoordelijke druppel die de emmer heeft doen overlopen. De vrouwen in India – en met hen gelukkig ook heel veel mannen – hebben het helemaal gehad met de onderdrukking,” verkrachtingen, sociale achterstand en het algemene” beeld van minderwaardigheid van hun sekse. Daarom gaan de daders van deze verkrachtingsmoord waarschijnlijk geschiedenis schrijven. Ze krijgen geen advocaat, zo heeft de” rechtbank” besloten, en gaan zoals het er nu naar uitziet sterven voor hun daad. Ik weet niet hoe ze dat precies gaan doen, maar ik kan me voorstellen dat ze zullen worden afgeschoten als dolle honden.
De enige positieve spin-off van deze vreselijke zaak zal zijn dat er misschien een effectieve anti-verkrachtingswet komt, die de naam van het overleden slachtoffer zal dragen. Het schijnt dat momenteel de meest afschuwelijke straffen door de wandelgangen van het Indiase parlement waren. Ik lees vandaag over chemische castratie – een straf die door de” Britse” rechter ooit is opgelegd aan Alan Turing vanwege zijn homoseksuele voorkeur – ” maar ook de doodstraf wordt uitbundig gepropageerd. Juist daarover heb ik een” terzijde: misschien ligt het aan mij, maar iemand voor straf doodmaken heeft toch iets geks. Het zal dat uiterst aantrekkelijke” vergeldingsprincipe wel zijn dat de doodstraf gelijk iets exclusief menselijks maakt. Ik moet dat opnieuw een plaats geven omdat beestachtigheid, een veel voorkomende classificatie” in verband met de hierboven beschreven misdaad, normaal gesproken juist met onmenselijk slecht gedrag wordt geassocieerd. Onmenselijk slecht is echter een contradictie op zich, omdat “slecht” alleen maar menselijk kan zijn. Dieren hebben namelijk” geen moraal. Verkrachting is bijvoorbeeld zo’n ding dat bij dieren niet of nauwelijks voorkomt*, en juist wel bij mensen; het is dus paradoxaal genoeg een inherent geciviliseerd” fenomeen. En de doodstraf is dat uiteindelijk ook, want dieren kennen ook geen vergelding. Ik moet dit punt even maken.
Het is dit soort gelegenheden waarbij je eigenlijk even geen man wilt zijn. Deze daders hebben wat dat betreft een duidelijk halo-effect. Op mij wel tenminste. Gelukkig duurt dat niet heel erg lang, want dat zou ook onzin zijn. Ik blader door de foto’s van de protesten en wakes die er ondertussen in heel India gehouden zijn en zie tot mijn tevredenheid dat er veel mannen even aangedaan zijn als ik, en meer. “Rape is NOT cool!” staat er ook op hun spandoeken. En ze huilen met de vrouwen mee, zo hard als ze kunnen. Het zou een mooi ding zijn als verkrachting in India net zo veroordeeld zou worden als hier het geval is. Want dat vereist namelijk een hele grote verandering in de koppen van die mannen, die denken dat vrouwen een soort vee zijn, waar je op elk gewenst moment je gerief bij kunt halen. Een dergelijke verandering heeft hier ook een keer plaatsgevonden en heeft ervoor” gezorgd” dat een vrouw in de regel goed over straat kan in dit land. Zo zou het toch overal moeten zijn.
Die laatste aantekening doet mij me realiseren dat de attitude-omslag niet overal in Europa tegelijkertijd heeft” plaatsgevonden. Ik kan me namelijk nog herinneren een statistiek te hebben gezien over de Italiaanse vrouwen, waarvan werd beweerd dat ongeveer 80% op enig moment in haar leven met een verkrachting te maken heeft gehad. En dat was zo’n 25 jaar geleden.
*)” Lees hierover “De Tweede drijfveer, de geschiedenis van de seksualiteit” (1982) van Reay Tannahill en Margaretha W. Blok, waarin wordt gesteld dat de anatomie van de mens de” zogenaamde” missionaris-stand voor penetratie mogelijk maakt; en daarmee dus ook verkrachting.” Let Op!!! Er is een boek van scientology-bedenker Ron Hubbard dat ongeveer dezelfde titel draagt en ook over seksualiteit gaat, maar waarnaar ik absoluut niet wil verwijzen.
