“Een rare snuiter met een souteneurskapsel…” Dat was de” classificatie” die Hitler in de pers kreeg zo rond de tijd van zijn eerste opkomst als redenaar voor het Duitse Nationaal Socialistische smaldeel. Dat was omstreeks 1920. Het was 13 jaar later toen die rare snuiter aan de macht kwam, en nog zes jaar later toen hij zijn oorlog begon. Hoe het is geëindigd weten we allemaal. Op 30 april 1945 schoot hij een kogel onder zijn maffe kapsel door en liet hij een vernietigd Europa achter.
Rare snuiters dus. Ik zit nu enkele dagen lang de” berichtgeving” rond Noord-Korea te volgen en ben niet blij met wat ik zie. Er is van alles aan de hand in dat land van die andere mafketel met die baby-face. Kim Jong-Un ziet er uit als de reclamejongen van een” melkfabriek, maar ondertussen commandeert hij een natie van goed bewapende en bijzonder gevaarlijke volgelingen, met een opvallend en zeer treffend gebrek aan zelf-denkzaamheid. Zo lijkt het tenminste.
Het zal dichter bij de waarheid liggen dat de mensen in Noord-Korea, voor zover wij ze kunnen zien, goed geregisseerd worden in de publieke devotie voor hun leider. Zo wordt een” stalinistisch” illusie in stand gehouden, die bij tijd en wijle zowaar koddig overkomt. Maar koddig of niet, ik word toch een beetje nerveus van de onzin die de laatste weken uit dat land komt. Een rare snuiter maakt rare sprongen, dat weten we hier in Europa al heel lang. Dus het” Pacifische Bassin” kan, voordat we het weten, vanwege de machinaties van Kim Jong-Melkgezicht, veranderen in een oorlogszone die nog radioactiever is dan Fukushima. Het enige wat daarvoor nodig is, is een laatste provocatie van het Noorden, die net de verkeerde reacties van het Zuiden, de V.S. en China uitlokt.
Maar er is een beetje hoop. Noord-Korea heeft nu ook al zijn grote vriend tegen zich. Zelfs China maakt zich zorgen over de grensagressie, de belligerente taal richting de V.S., de sluiting van een belangrijk binationaal (met Zuid-Korea) industriegebied en het opstarten van een reeds in de mottenballen gezette kernreactor. Ook is het zo dat een normaal denkend mens zich niet zou willen veroorloven om de hele wereld tegen zich te hebben. Maar daar ligt nu juist het punt in kwestie: is Kim Jong-Un wel helemaal goed bij zijn snappertje, of is hij net zo gestoord als Adolf Hitler? Als het laatste ook maar een beetje waar is, dan kunnen we nog wel wat debiliteiten uit Pyongyang verwachten. Een rechtgesnaarde halve-gare maakt het namelijk niet uit wat de realiteit is. Die maakt zijn eigen werkelijkheid wel.
Ik denk dat onze hoop in deze bange dagen in China ligt.” Stel dat Kim Jong-Un daar een keer op bezoek is en hij daar wordt geïnterneerd in een heropvoedingskamp. Dan is er ineens een grote destabiliserende factor weg uit die gele zee. Ik begrijp dat die kampen officieel ontmanteld gaan worden, maar een ondergronds en” clandestien” exemplaar, speciaal voor de heropvoeding van bevriende doch uiterst recalcitrante staatshoofden, zou mij niet vreemd in de oren klinken. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit trucje werd uitgehaald. In onze eigen geschiedenis was het ontvoeren van gekroonde hoofden als politieke verzekeringspolis – of voor een flinke tiet met geld – schering en inslag. En wat toen werkte, doet dat nu misschien ook weer.
Bij wie moet ik zijn om mijn idee bij Xi Jinping te krijgen? Het bovenstaande perspectief moet voor de hele regio toch zeer aantrekkelijk zijn.…
