Het zijn fleurige tijden, maar dat is vooral omdat het seizoen er naar is. Ondertussen is het ook vooral heel veel ellende wat de klok slaat. In de afgelopen weken zijn er erg veel doden gevallen bij verschillende ongelukken met publieke transportmiddelen. Althans, dat valt mij dan op. Bijna 80 doden bij een treinongeval in Spanje, bijna 40 doden bij een busongeluk in Italië en ga zo maar door. Ik tel er geen vliegrampen bij, want dat is deprimerend. De slachtoffers zijn allemaal mensen die hadden verwacht de zomer te overleven, maar het mocht niet zo zijn.
Daarnaast zie ik de letale kant van de politiek in de wat minder ontwikkelde landen. Er vallen doden bij ongeregeldheden in Noord-Afrika, in het bijzonder in Egypte en Syrië en vooral het eerste land lijkt af te stevenen op een onvermijdelijke burgeroorlog. Het tweede heeft er al een. En dan al die agressie in Afghanistan, Irak en Palestina; het staat als een paal boven water dat het deze zomer niet fris en gezellig gaat worden in die regio. De gedachte is niet om vrolijk van te worden. Ik gun die mensen echt wat anders, iets moois en fleurigs, net zoals het leven hier.
Misschien is het de tijd van het jaar en valt al die gribus gewoon beter op. Er staat namelijk niet veel anders in de krant lijkt wel. Maar dat weet ik niet zeker, want misschien is mijn perceptie wel een beetje verdraaid. Misschien is het de komkommertijd die ik verwacht en dus ook waarneem, waarbij het slechte nieuws nog eens extra afsteekt tegen de zon buiten. Want dat is natuurlijk ook waar: het ziet er daar gewoon super-geweldig uit. En veel substantieels lijkt er verder niet te gebeuren in dit land. Alles bloeit en kleurt uitbundig. Ook zie ik al die mooie mensen die zich in de zon laten bewonderen, nadat ze uit de krochten van de winter zijn gekropen om weer buiten te zijn. Eindelijk is het dan echt zomer. Het duurde even, maar dan heb je ook wat.
Ik laat me maar een beetje meevoeren op de golf van de feel-good en de mooie mensen om mij heen. Zo af en toe ruik ik eens aan een mooie bloem. Ik heb niets te klagen, denk ik dan. En de ellende uit de krant verdwijnt voor even als sneeuw voor de zon.
