Ik ben weer beperkt actief aan het worden na een welverdiende vakantie en het eerste wat ik in de pers zie is de gifgasaanval die Syrië heeft uitgevoerd op haar eigen burgers in de buurt van de hoofdstad Damascus. Er zouden wel eens tussen de 200 en 600-zoveel (ik hoor zelfs getallen boven de 1000) doden gevallen kunnen zijn. Ik heb het niet meer helemaal scherp, maar volgens mij was dit voor het Irak onder Saddam Hoessein ook de opmaat naar een ingrijpen van de V.S..
Het zal toch niet waar zijn dat mijn nieuwe werkjaar begint met een oorlog waar de “geallieerden” zich alweer moeten mengen in een conflict. Kennelijk heeft het Syrische bewind niet veel op met haar eigen volk als het zich niet conformeert aan de elite van Assad. Een gifgas aanval is wel zo’n beetje het meest smerige wat je kunt uithalen en het is naar mijn mening niet onterecht als daar door de wereldgemeenschap iets aan gedaan wordt. Het is niet voor niets dat de Geneefse Conventie dergelijke wapens verbiedt. Maar hoe dan verder? Irak heeft ons ook geleerd dat een ingreep waarschijnlijk geen heil op de korte termijn zal brengen en dat het omverwerpen van Assads moordzuchtige dictatuur geen stabiliserend effect in de regio zal hebben; niet in de laatste plaats wat Syrië zelf betreft.
Maar toch, we kunnen het Syrische volk ook niet letterlijk laten stikken. We zitten als toeschouwers mooi tussen wal en schip en we moeten kiezen tussen twee zeer gemene kwaden. Niets doen en Syrië laten sudderen en instorten of ingrijpen en een betrekkelijk veilige maar langdurige chaos met aanverwant levensgevaarlijk machtsvacuüm laten ontstaan, dat zijn de opties. Je zult er als Beleidsmaker Buitenland van de V.N. maar voor staan.
We worden in de beslissing een beetje geholpen door het Nieuwe Turkse Bewustzijn, dat Turkije al heeft laten kiezen voor een eigen weg, die vooral niet die van Europa is. Zij zal nu met argusogen kijken of de wolken giftig gas niet over haar zuidgrens heen drijven. Ziet zij dit door haar oogharen onverhoopt toch gebeuren, dan valt ze Syrië ongetwijfeld aan. En als het zo ver komt, dan zit de NAVO – en wij dus ook – tot haar nek in een nieuwe oorlog. Leuk is dat… NIET.
Wie tot zijn nek in de bagger staat moet zijn hoofd niet laten hangen. Laat ik dat dus maar alvast niet doen. Het bericht van vandaag noopt me het nieuws weer te gaan bekijken, iets wat ik me de laatste twee weken heb kunnen besparen. Jammer wel, dat de aanleiding zo afschuwwekkend is. Ik had liever iets opbeurends gehad, zoals een prins die onverwacht uit een coma ontwaakt en toch zijn broer als koning kan begroeten. Maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Even een oproep naar de wereld: “mag het wat positiever allemaal? Ik heb geen zin in al die ellende.…”
Ik weet het al. We zijn er weer.….
