Het zal mij een lief ding zijn. Over ongeveer een maand is het voorbij met dat volstrekt bezopen circus van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het domineert al weken lang het nieuws en ik verbaas me daarbij voortdurend over het gebrek aan dynamiek in het proces. Er wordt veel met modder gegooid tussen de Clinton en Trump campagnes, op een schaal die zelfs in Amerika ongekend is en ik vraag me af of ze zich daar ondertussen niet ongelofelijk generen. Voor het oog van de hele wereld zet dat land zichzelf te kakken met als onvermijdelijk gevolg dat niemand Amerika serieus kan nemen, ware het niet dat ze zo’n enorme (letterlijke) slagkracht hebben, die ze ongegeneerd gebruiken voor hun geopolitieke doelen, dat je ze wel moet vreten. Maar wat verwacht ik eigenlijk van een natie waar de ene na de ander het leven uit geschoten wordt en waar wapenbezit nog steeds heilig is? De aperte irrationaliteit van die Amerikanen is slecht binnen te houden.
Inhoudelijk vind ik de campagnes weinig aan. Evenwel: het topic dat me het meeste steekt bij het Trump-kamp is niet zijn botte gedrag of zijn volstrekt debiele en van de werkelijkheid losse “politieke” statements. Die gekten zijn vooral gunstig, want ze verkleinen zijn kans om straks in het Witte Huis plaats te nemen met de minuut. Ik heb nog geen Amerikaan gesproken of gehoord die niet zei dat Trump “stark raving mad” is. Ook is gisteravond net bekend geworden dat de Republikeinse partijleider Paul Ryan eindelijk stopt om hem te steunen. Ik ben wederom benieuwd naar wat het werkelijke effect daarvan zal zijn. Zien de Reps nu ook in dat Trumps geloofwaardigheid zo ongeveer wel weg is, of dat deze man eigenlijk niet kan functioneren omdat hij straks in geen van de parlementaire huizen op enige steun kan rekenen? Gaan die Reps stiekem toch op Clinton stemmen ondanks hun hard-to-get houding of zal het politieke opportunisme straks toch weer prevaleren boven integriteit? Dat is wat ik zelf – waarschijnlijk samen met de rest van de wereld – verwacht. Die Reps lijken het wel allemaal eens over het feit dat je deze “lunatic” niet in de stoel van de “Chief Executive” wilt hebben. Dat is volgens alle partijen levensgevaarlijk.
Wat me wel heel erg dwars zit, is de rabiate klimaatprobleemontkenning waarmee Trump campagne voert. Hij haalt daarbij wederom die uitgerangeerde fysicus David Kreuzer van stal, die zich bij politici breed maakt met het ontkennen van klimaatproblemen. Deze Kreuzer heeft geen enkele ter zake doende kennis van de materie (het klimaat) en hij wordt goed betaald door de grote-geld-jongens in Amerika, die grote financiële belangen hebben bij niets-doen aan de globale opwarming. Zo werkt dat daar. Het is helemaal niet belangrijk of je wetenschappelijk hout snijdt of niet. Het is veel belangrijker dat je genoeg geld hebt om meningen aan de media te kunnen verkopen die jouw specifieke agenda ondersteunen. Gisteren was Kreuzer weer op tv bij een VARA-documentaire over de klimaatontkenners. Ik moest het uitzetten vanwege een acuut opkomende misselijkheid, maar heb ooit het boek “Merchants of Doubt” (2010) gelezen waarin deze gevaarlijke gek uitgebreid beschreven wordt. Het ontkennen van de globale opwarming door menselijk handelen is een typisch oud-Republikeins agenda-item en Trump maakt daar een hoeksteen van zijn campagne van. Zo wordt de eventuele winst van Trump bij de verkiezingen ook voor ons een echt probleem. Hij zal dan subiet de stekker uit het klimaatverdrag van Parijs trekken, iets waar de hele wereld veel last van gaat krijgen; tot op een potentieel mondiaal uitsterven van Homo Sapiens aan toe.
Ons uitsterven is iets wat de neoliberale Republikeinse kapitalist niet lijkt te deren om minstens twee redenen. Ze speculeren ten eerste op hun eigen overleven, gefaciliteerd door de toegang tot enorme resources, geld en ruimte. Daarmee kunnen ze zichzelf “redden” door speciale overleefbare plaatsen in te richten. Dit gebeurt nu al op significante schaal, waarbij de buitengewoon naïeve vooronderstelling heerst dat er ook na de zondvloed wel mensen zullen overleven die het werk voor ze blijven doen. Ten tweede is de reguliere focus van de kadaverkapitalist op korte termijnwinsten en dividenden niet goed voor enige consideratie voor de planeet op de langere termijn. Die lange termijn bestaat niet voor ze en interesseert ze dus ook niet. Dat maakt ze nu juist zo slecht te pruimen en zulke uitstekende kandidaten voor een finale “assessment” door een revolutionair tribunaal. Ik hoop dat dit plaatsvindt zodra de wereldbevolking eindelijk doorheeft hoe ze wordt genaaid door het grote geld en ze bedenkt dat ze daar eindelijk eens iets aan moet doen. Zeker in een eventueel post-apocalyptisch tijdperk, waarin moeder aarde ons heeft gestraft voor onze lichtzinnigheid, is een revolutie tegen alles wat nog resources heeft niet ondenkbaar.
Die laatste zinsnede is vooral een grote wens, maar als ik naar het huidige Zimbabwe kijk, dan zie ik dat idioten, ook als ze een land volledig aan de grond zetten en er heel veel populair protest is, nog best lang kunnen overleven aan de top. Het hangt allemaal af van die omringende elite, die het geld verdient en die de regels van het spel bepaalt. In het verlengde daarvan heb ik eigenlijk voor Amerika geen enkele hoop; ik heb het nooit gehad en het zit ook niet in de pijplijn.
