Er zijn een heleboel redenen om op deze wereld de moed voor eens en voor altijd te verliezen. Het kost me een hoop externe stimulatie om dat niet te doen. Ik maak voor mijzelf een opsomming voor de vrijdagochtend, die ook nog eens de 13e is:*
Het akkoord van Minsk dat gisteren – bij de despotische en absolute “bad-ass” gastheer President Loekasjenko van Belarus – werd gesloten, laat Rusland alle vrijheid om haar imperialistische bezettingstactieken richting Oekraïne te blijven voortzetten. Tsaar Poetin kan tevreden zijn.
De Libor-rating, waarmee de valutakoersen tussen banken worden vastgesteld, kan nog steeds door malafide bankiers vrijelijk worden gemanipuleerd. Er is geen enkele controle op hun communicatie hierover. De valutahandel is daarmee nog steeds een speelbal van kwaadwillende geldwerkers die geen scrupules kennen.
De plastic soep in de oceanen wordt steeds dikker en van sommige zeediersoorten hebben alle leden van de populatie al plastic in hun maag. Geen land of federatie krijgt zijn ontoereikende afvalverwerking onder controle of heeft de ruggengraat om het plasticprobleem bij de bron aan te pakken.
De neoliberalen in de V.S. lijken aan momentum te winnen nu Obama de eindsprint van zijn tweede termijn als president aan het inzetten is. De Amerikaanse middenklasse is over twee jaar weer net zo vogelvrij als deze onder Reagan en onder Bush junior was.
Islamistisch geweld en christelijke fundamenteel-religieuze strijd door juridisch wapengekletter in de V.S. wordt erger en niet minder. Het zelfgenoegzame gelijk van de egocentrische gelovige, die dat met alle middelen zal verdedigen en waarbij hij andersdenkenden actief wil vernietigen, tiert in het Midden-Oosten net zo welig als in de V.S..
In een wereld van groeiende afhankelijkheid van technologie en wetenschap zijn er steeds minder mensen die er iets vanaf weten en neemt de irrationele anti-wetenschap toe. Esoterische sprookjes worden als waarheid gezien terwijl harde kennis, verkregen met een degelijke academische discipline, wordt weggehoond.
In het oude Europa begint het €uro-pact vast te lopen door de onwilligheid van één van de leden om nog langer te worden uitgezogen door de grootkapitalisten, die het jaren lang van krediet hebben voorzien. Anderzijds is dat lid zelf krediet-on-waardig en decennia lang niet in staat gebleken om een grote-mensen fiscale huishouding te voeren, die het land een gang naar de afgrond had kunnen besparen.
In steeds meer delen van de wereld wordt de persvrijheid verder ingeperkt door regeringen óf door economisch belanghebbende mediaconcerns en lijkt de corruptie eerder toe dan af te nemen. Wie de waarheid wil kennen heeft slechte kaarten. Belangen wegen meer dan feiten.
Het gehele Afrikaanse continent laat een grotere geldstroom zien die het continent verlaat dan een die aan hulp binnenkomt. Dit komt door roof-elites die “hun” geld in het buitenland veiligstellen, met medewerking van de Zwitserse banken. Afrika is een bodemloze put, eentje die zwelgt in haar koloniale zelfmeelijwekkende verleden.
De ongelijkheid in de rijke landen wordt groter, de gelijkheid in kansen wordt kleiner en de middenklassen verdwijnen. Nieuwe aristocratieën, compleet met klasse-privileges, lijken te ontstaan. De wereld wordt gevaarlijker door een groeiend revolutie-potentieel in alle ontwikkelde landen. De klassenmaatschappijen komen terug.Â
Ik kan nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet. Ik heb geen zin in deprimerend gezever op de vroege ochtend, evenwel moet ik dit toch even kwijt. Wat hierboven staat heeft een gemeenschappelijke deler. De mens is in zichzelf egoïstisch, wat hem ertoe drijft zijn eigen belangen en die van zijn bankrekening te verdedigen boven die van de groep. Het is een levend pleidooi voor een sterke, socialistische staat, die haar onderdanen actief in het gareel houdt. Op de een of andere manier moet het ooit lukken om het inherente menselijk egoïsme – dat hem noopt om altijd naar een ander te wijzen als de wereld moet verbeteren – weg te managen. De natuurlijke weg bestaat niet want de menselijke natuur is juist het probleem. Er moet iets anders gebeuren om altruïsme uiteindelijk te laten prevaleren.
Over enkele jaren – volgens Piketty in 2030 – zitten we met onze globale bevolking zeer ruim over de 10 en dicht bij de 15 miljard mensen op deze planeet. Als we zo egoïstisch blijven als we nu zijn dan is ons wisse einde in steen gehouwen. De enige manier waarop we met zo veel mensen kunnen overleven is door onze drang tot persoonlijke welstand – over de rug van het collectief heen – uit te roeien. Doen we dat niet dan ziet het er niet best voor ons uit. Ik doe hier geen politieke of filosofische uitspraak, maar het is een harde, mathematische zekerheid.
*) Ik ben niet bijgelovig, dat brengt namelijk ongeluk…
