Iedereen die zich nu rot zit te lachen over Bram Moszkowicz heeft toch iets zieligs als je het mij vraagt. Ik vind het een beetje raar dat half Nederland zich in de media openlijk zit te verkneukelen over het lot dat deze advocaat is toegevallen. Dat hij het over zichzelf heeft afgeroepen maakt naar mijn mening niet uit. Het beste vermaak mag dan wel leedvermaak zijn, zoals sommige mensen suggereren, maar toch blijft het in mijn boekje iets onsmakelijks.
Wat is er gebeurd? Gisteren is de beroemde en zeer mediagenieke strafpleiter Moszkowicz door de Raad van Discipline veroordeeld tot een leven als burger. Zijn titel van mr. kan hem niet worden afgenomen, en dat zou ook onterecht zijn voor een netjes afgestudeerde meester in de rechten, maar hij is geen advocaat meer. Hij is van het “tableau” geschrapt zoals dat heet; voor de rest van zijn leven. Onze Bram zal een andere manier van inkomsten-verwerving moeten vinden. En als ik de tekenen moet geloven zal dat voor hem geen probleem zijn.
So far so good. Er is gisteren een advocaat geroyeerd die zijn klanten systematisch oplichtte, de fiscus tekort deed en die het met zijn boekhouding niet al te nauw nam. Het imago van het zelfreinigende vermogen van de advocatuur wordt met dit hoog-geprofileerde schandpaal-voorbeeld weer een beetje opgepoetst in de etalage gezet. Ik begrijp van Sacha de Boer dat dit wel eens een poging zou kunnen zijn om enige bemoeienis van arbiters van buitenaf te pareren. Wie weet lukt dat ook met deze publieke tekijkstelling van één van de beroemdste advocaten van Nederland.
Toch irriteert me iets. En dat is de gretigheid waarmee de media zich op de arme Bram Moszkowicz storten. Naast de misschien rudimentaire en goed verdekt opgestelde verontwaardiging over zijn malversaties, lijkt de berichtgeving vooral te gaan over het feit dat deze flamboyant van zo hoog is gevallen. De kinnesinnen over de welvaart van anderen is naar het lijkt sterker dan het rechtvaardigheidsgevoel dat eigenlijk het hardste zou moeten opspelen. Want Nederlanders vinden het ongemakkelijk als iemand succes heeft en het hoofd te ver boven het maaiveld uitsteekt. Dat opvallende uitsloof-hoofd moet er op een gegeven moment altijd vanaf; hetzij goedschiks dan wel kwaadschiks, en ook wel publiekelijk graag. Nederlanders houden niet van uitschieters lijkt het. En je moet vooral normaal blijven doen, dan doe je al gek genoeg. Dus als je Bram Moszkowicz heet en je tronie vaak op de buis verschijnt, dan zit heel Nederland heel hard te lachen als jou iets overkomt. Het is te zielig om waar te zijn, maar toch is dat hoe het zit.
Middelmaat. Dit land vraagt om middelmaat. En dan maar zeuren over onze middelmatigheid. Begrijp ik dat nog? Ik dacht het niet.
