Ik zie twee dingen in de krant die me toch een beetje nerveus maken. De eerste gaat over de toenemende indentiteitsdiefstal en de tweede over het PRISM-programma van de Amerikaanse NSA en de FBI. Nu is het in Nederland toch al beroerd gesteld met de privacy van de particuliere internet gebruiker. Daar is wel eens een aardig boekje over opengedaan. Maar toch, als ik zie dat de Gestapo’s in de V.S. vrij toegang krijgen tot de gegevens van MicroSoft, AOL, FaceBook, Apple, Google en binnenkort waarschijnlijk DropBox en Twitter, dan begint het me toch wat ongemakkelijk te worden allemaal.
En dan de combinatie met PRISM. Dat project geeft de anti-terrorisme neuroten wel heel erg veel armslag. Hoe zat dat ook alweer met die Partiot Act van ze? En hoe weet ik dat die gegevens niet gebruikt gaan worden om iemand – vooral mij – als fall-guy op te zetten als ik een keer de grens over wil? Je weet het maar nooit. Het wordt de cloak-and-dagger faculteiten wel erg gemakkelijk gemaakt om een nietsvermoedend burger te “framen”.
Aan het eerste is wel wat te doen, zij het beperkt. Als je niet reageert op phishing-mail, bescheiden bent met het rondstrooien van je persoonlijke gegevens en geen privacy gevoelige spullen opdiepbaar in de vuilnisbak gooit en je niet opgeeft voor de AH klantenkaart dan zit je redelijk veilig. Ik zeg redelijk omdat er dan nog steeds wel een achterdeurtje is. Het is namelijk heel goed mogelijk om van het volk op straat de gegevens van hun kaarten uit te lezen. Van alle kaarten, wel te verstaan. Ik heb dat eens getest door een antenne rond een deur te plakken met een RFID-lezer er aan. En iedereen die de deur door ging liet zo zijn gegevens achter. Het resultaat was een aardige set records waarmee in een poep en een scheet een vals ID-bewijs gemaakt had kunnen worden; met een nieuwe foto naar keuze er op.
Het laatste experiment is de reden waarom mijn kaarten nu in een metalen omhulsel zitten. Er is geen antenne die daar doorheen komt. Als ik mijn omgeving één ding op het hart zou willen drukken is het dat wel. Je weet tenslotte nooit wie er achter je in de bus zit. Misschien wel iemand die een aardig idee heeft wat je kunt doen met een vers geoogst creditcard nummer.
Ondertussen zijn erg veel mensen met een relevante positie niet positief onder de indruk van het PRISM project van onze vrinden uit de V.S..
