Wat hebben Paris Hilton en de Iraanse pers met elkaar gemeen? Dat ze hapklare gebakken lucht verkopen en dat ze daarvoor voor weer eens het deksel op de neus krijgen. Dat is waar mijn oog op valt zo vlak na dit voor het overige vrij spanningsloze weekeinde. Ik zeg spanningsloos, want zelfs Echud Barak, de minister van defensie van Israël, leunde redelijk relaxed over zijn kansel heen toen hij gisteren toegaf dat het zijn straaljagers waren die vorige week in Libanon een konvooi met luchtafweergeschut, bestemd voor Hamas, hadden platgegooid. Ik mag deze Echud wel. Hij oogt vrolijk en is recht door zee. En hij heeft als commandant van een anti-terrorisme eenheid in de jaren ’70 al aardig wat actie gezien.
Maar het is vooral een bijzonder berichtje over Paris Hilton dat me deugd doet. Het irriteert me al heel lang, en met mij vele anderen, dat een suf grietje als zij, dat werkelijk nergens goed voor is, zichzelf als een interessant en belangrijk iemand in de kijker weet te manoeuvreren. Dat is namelijk geheel onterecht, want zij is helemaal niemand. Ze kan niets en is ook nergens goed voor. Ik zag laatst Walter Isaacson op een aardige foto verzuchten: “Ik hoop dat we op een dag weer wetenschappers als helden gaan beschouwen in plaats van Paris Hilton” waarop als commentaar de vraag kwam “waarom we mensen zouden willen laten denken dat wetenschappers hersenloze, verwende honden zijn…” Ik bedoel maar. Beter had ik het toch niet kunnen zeggen. Niet dat ik dat niet geprobeerd heb, overigens… Maar zoiets heeft aanzienlijk meer gewicht als het een echte beroemdheid is die het doet.
Dus wat is er mooier dan een grote acteur die mijn sentimenten deelt en… Paris Hilton van een filmfestival laat verwijderen! Het is echt gebeurd, en de held in kwestie was Robert Redford. Hij stuurde Hilton weg zodra hij lucht van haar kreeg op het door hem georganiseerde Sundance Filmfestival. Zijn commentaar (ik parafraseer een klein beetje): “Ze had helemaal niks te maken met de films! Die Hilton en die maffe vriendjes van haar doen het festival geen enkel goed. Ze komen alleen maar voor de show. Wat mij betreft kunnen ze dus wegwezen!” En prompt werd mevrouw leeghoofd van het terrein verwijderd.
Nog meer windbakkerij. Vorige week liet Iran weten dat zij, in navolging van hun grote voorbeeld op het gebied van de ruimtevaart, de V.S., een aap de ruimte in hadden geschoten, die vervolgens weer levend was geland. Zo deden de Amerikanen het ook toen ze het Mercury programma aan het testen waren. Het is fraai om te zien dat Iran goed oplet bij haar spionage.  Alleen is dat klaarblijkelijk nog niet goed genoeg, zo wordt de indruk vandaag in de krant gewekt, omdat de aap die na de landing aan de pers getoond werd toch een andere leek te zijn dan het arme beest dat gelanceerd werd. De foto’s van beide dieren laten verschillen zien, zoals de toon van de vacht en een moedervlek boven het oog. Het lijkt er dus op dat aap één, die hier boven op de foto te zien is, de reis niet heeft overleefd.
Praatjesmakers en windbuilen, ze passen op de een of andere manier goed in een tijd waarin er steeds meer grote namen aan de schandpaal genageld worden. Bankiers met grootheidswaan, wetenschappers die frauderen, politici die plagiëren en gele-truidragers die stijf staan van de doping; het zijn topics die allemaal niet goed zijn voor het beeld dat we van onze helden willen hebben. Het worden zo ineens mensen, die net zo zwak, ijdel en feilbaar zijn als wijzelf, maar die in de regel met veel grotere verantwoordelijkheden spelen dan wij in het dagelijkse leven plegen te doen. En dat wringt natuurlijk, diep van binnen, omdat we willen denken dat onze wetenschap, ons geld en de door ons bewonderde sportprestaties vrij zijn van de oneerlijkheid en profanatie van alledag.
