Wat is een staat? Een staat voldoet in ieder geval aan twee belangrijke kenmerken, en die zijn: het heeft het monopolie op geweld en het heeft het monopolie op belastingheffing. En als afgeleide geldt dan ook nog dat de staat de naleving van contracten tussen partijen kan afdwingen. Ik heb het vast al eerder opgeschreven ergens op dit blogdingetje.
Het geweldsmonopolie ligt onder vuur op een geheel andere wijze dan normaal het geval was. Naar het schijnt kan elke Jan Boerenlul tegenwoordig een vuurwapen ritselen. Met de complimenten van de sukkel die dat ding ontwikkeld heeft voor de 3D printer. Technisch zal het best een hele prestatie zijn, maar maatschappelijk is het een suffe fuck-up van de bovenste plank. Want wat zegt de lulhannes ook nog in het openbaar:
“This is about enabling individuals to create their own sovereign space. The government will increasingly be on the sidelines.”
Deze zin zegt genoeg. Iemand die denkt dat het individu op een vollopende planeet meer soevereine ruimte voor zichzelf moet creëren, met een zelfgeprint wapen nog wel, is een idioot van een klasse die zou moeten worden opgesloten. Het is nu juist essentieel dat de toegang tot gewapend geweld ingewikkeld en gereguleerd is. Haal de drempels daaromheen weg en je krijgt een gevaarlijke wereld waar iedereen zichzelf zo belangrijk vindt dat hij of zij zijn of haar soevereiniteit met geweld zal afdwingen ten kost van anderen. Is dat handig? Neen. Onze kinds-kinderen gaan daarvan de zeer wrange vruchten een keer plukken.
Printbare vuurwapens zijn naar mijn smaak een forse brug te ver. Totdat een dergelijk onzalig object mogelijk was, moest ik aankloppen bij een van mijn maten met gouden draaibankvingertjes om een pistool te maken. De specificaties zijn overal te vinden, alleen de kennis en vaardigheden om die ook te materialiseren zijn betrekkelijk beperkt. Tenslotte is niet iedereen een instrumentmaker met voldoende vlieguren op de draaibank. En zij die dat wel zijn – althans, die in mijn omgeving – hebben genoeg gevoel voor verantwoordelijk (of staan onder voldoende supervisie) om geen vuurwapens te fabriceren. Maar nu? Moet ik nu rekening gaan houden met een vrijwel ondetecteerbaar en gemakkelijk verkrijgbaar wegwerp-vuurwapen in de zak van elke onverlaat die ik op straat of in de kroeg tegenkom? Hoe veilig wordt mijn wereld daar van?
De bedenker en maker van het printbare pistool heet Cody Wilson en hij is nu 25 jaar. Als hij 50 is kan hij waarschijnlijk de verantwoordelijkheid voor een heleboel slachtoffers op zijn kerfstok zetten. Het zullen jonge mensen zijn, die in het uitgaans-circuit worden platgeschoten na een futiel dispuutje over nix. En mijn kinderen lopen daar straks tussen.* Stel nou dat ik een GAMMA-versie van de elektrische stoel zou bedenken en deze op internet zou zetten. Dan kon iedereen zijn soevereiniteit zo uitbreiden dat de berechting en executie van een hersenloze zaffel als Wilson snel en pijnloos (NOT) kon worden voltrokken. Helaas is het een slecht idee om dezelfde reden als het printbare pistool, maar om het principiële punt te maken zou je bijna de bouwtekening aan de gevel van de plaatselijke Walmart spijkeren om Wilson een lesje te leren; en om hem voor altijd over zijn schouder te laten kijken, net zoals wij dat straks ook moeten doen.
Misschien lost het probleem Wilson zich trouwens vanzelf op. Ik begrijp dat zijn wapen gelukkig ook erg gevaarlijk is voor degene die het afvuurt. Wie weet, gaat hij straks ook de geschiedenis in als de eerste zielepoot die een ongeplande explosie van zijn wapen niet heeft overleefd.
*) En niet alleen daartussen, maar ook hiertussen.