De geschiedenis heeft af en toe met terugwerkende kracht een aardige twist in petto. Ik lees vandaag dat er Servische ultra-nationalisten op de Krim zijn gesignaleerd, die hun Russische broeders komen helpen om de Krim onder controle te houden. Dat is geen goed teken.
Het is natuurlijk toeval en ik wil geen slechte dingen verwachten, maar het was in Servië waar de eerste aanleiding voor de wereldoorlog van 100 jaar geleden plaatsgreep.
Gavrilo Princip vermoordde in Sarajevo de Oostenrijks-Hongaarse troonopvolger Frans Ferdinand en zijn vrouw Sophie Chotek onder de vlag van De Zwarte Hand. Dit was een Bosnisch nationalistisch clubje dat onafhankelijkheid van Oostenrijk-Hongarije nastreefde. We weten allemaal wat er toen gebeurde. Na de aanslag op FF eiste Oostenrijk-Hongarije genoegdoening van Servië – wat zij niet kreeg – waarna zij Servië de oorlog verklaarde. Rusland – aan Servië gebonden door een verdrag – verklaarde vervolgens de oorlog aan Oostenrijk-Hongarije waarna Duitsland – dat weer aan Oostenrijk was gebonden door een verdrag – de oorlog verklaarde aan Rusland; enzovoorts enzovoorts. Veel gaarder konden de rapen toen niet meer worden. Hoe het is afgelopen is geschiedenis.
Nu staan de Serviërs weer midden in een zich misschien ontstekend conflict, waarbij gelukkig nog geen echte krijgshandelingen verricht zijn. En ze doen dat volgens het ANP in stijl: “Enkele paramilitairen controleren het verkeer op de drukke weg tussen de regionale hoofdstad Simferopol en de havenstad Sebastopol. Bij de controlepost wapperde een Russische vlag, een Servische vlag, en een zwarte vlag met een schedel, van Servische ultranationalisten. Bratislav Zivkovic, een van de commandanten van de Servische ultranationalisten, zei dat het niet meer dan normaal is voor hen om hun Russische broeders te steunen. De Servische nationalisten droegen camouflagepakken en zwarte hoofddeksels van bont. Ze waren gewapend met messen.”
Wat die Serviërs ook van plan zijn, hun aanwezigheid voorspelt niet veel goeds, niet in de laatste plaats omdat van ultra-nationalisten nooit iets positiefs te verwachten valt. De hoop op een sissende afloop van dit debacle is wat mij betreft tweeledig: de zeer terughoudende attitude van de internationale gemeenschap, zodat er geen onverwachte provocaties kunnen plaatsvinden én de eventueel negatieve uitslag van het Krim-referendum voor afscheiding naar Rusland. Dat laatste schijnt niet echt te kunnen, heb ik ondertussen begrepen, dus de bal ligt bij ons.
