Het is boven alle verdenking bewezen: de beste politici van Europa zitten in Italië. En één daarvan is de allerbeste in zijn soort: Premier Silvio “Cesare” Berlusconi, de morele erfgenaam van Cesare Borgia, dé idool van Niccolò Machiavelli. Deze man, die na 17 jaar corruptie, machtsmisbruik, inperking van de democratie en onbetamelijk gedrag een parlementaire motie van wantrouwen tegen hem overleeft, heeft aangetoond dat Italië het “tijdperk Machiavelli” nog niet ontstegen is.
Het is in dat land kennelijk nog steeds zo dat het doel alle middelen heiligt. Dat heeft Berlusconi goed geleerd van zijn klassiekers. Zijn doel is waarschijnlijk om aan de macht te blijven, zodat hij niet vervolgd kan worden voor alle onregelmatigheden die hij ondertussen op elkaar heeft gestapeld. Een speciale immuniteitswet – door B himself geïmplementeerd – regelt dat. Als je de TamTam moet geloven zou deze man – indien hij een gewone sterveling was geweest natuurlijk – voor enige decennia de bak in moeten. Maar juist daarvoor heeft het politieke Italië geen geschikte attitude. En ook niet de vereiste ruggengraat, overigens.
Uiteindelijk zijn we toch niet van hem afgekomen vandaag. Ik had goede hoop dat het zou gebeuren. Maar de Italianen die het verschil maken – i.c. die in het parlement – krijgen het niet gebakken om hem echt de laan uit te sturen. En al die Italianen die het echt gewild hadden, hebben niets – of niet genoeg – te vertellen. Maar erger is: de grootste groep interesseert het waarschijnlijk helemaal niets.
Ik ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk. Berlusconi voor president? Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, want voordat je het weet wordt dit nachtmerrie-scenario het nog bewaarheid ook.
