Het onderzoek naar de mogelijkheden met stamcellen voor het regenereren van lichaamseigen reserve-onderdelen voor de donor heeft een belangrijke doorbraak beleefd.*
Ondertussen schrijf ik in de zin hier boven dat de donor van een orgaan ook gelijk de ontvanger is, zij het enigszins vertraagd en nagefabriekt. Want wat wil het geval? Als uit een stukje weefsel van een persoon een nieuw orgaan kan worden gekweekt dat een defect orgaan kan vervangen – bijvoorbeeld een hart of een lever – dan is het donorprobleem dat nu de transplantatie-wereld teistert opgelost. Er zijn dan net zo veel donoren als potentiële ontvangers als het niet om acute reparaties gaat natuurlijk. Want zoals het nu gaat gaan we er niet komen. En met een oog-om-oog principe dat zich vertaalt in: “als je geen donor bent dan krijg je ook niets…”” komen we bij de draagvlak-maffia niet weg. Toch is het iets waar ik mordicus voor zou zijn. In diezelfde lijn zou ik zomaar willen kunnen afdwingen dat iedereen die boven de 18 jaar is en geen medische bezwaren heeft bloed doneert, maar ik vrees dat ik daarmee geen poot aan de grond krijg voordat ik president van de wereld ben.
Evenwel, voordat ik de macht overneem zal het wel gebeuren dat het kweken van organen de normaalste zaak van de wereld wordt. Net zoals het kweken van slachtloos vlees voor consumptie. Een Japanse doorbraak brengt de Kwik-Fit voor organen aardig dichtbij. Ze hadden daar al een oplossing bedacht om van een huis-tuin-en-keuken-cel een stamcel te maken zonder dat er een menselijk embryo voor hoefde te worden gesloopt. Ze deden dit door aan het DNA van een gewone cel te sleutelen. Nu hebben ze – wederom in Japan – een veel simpelere manier gevonden om dat te doen, namelijk door de cel een tijdje in een zuuroplossing te leggen. En naar het schijnt wordt de cel daardoor nog flexibeler dan een ordinaire boeren confectie-stamcel.
De omissie van de noodzaak van menselijke embryo’s is al een manoeuvre die de hele godvrezende anti-wetenschaps-commune buiten spel zet met hun “het mag niet van god en het is niet goed” geleuter. De versimpeling van de procedure door ook de manipulatie van DNA er uit te halen maakt de weg ineens helemaal vrij voor de meest snazzy regeneratieve therapieën, kankerbestrijding en menselijke klonering die je maar kunt voorstellen. Eigenlijk is er bijna niets meer dat het nabouwen van onze onderdelen in de weg staat; behalve dan het feit dat de doorbraak alleen nog maar met muizencellen is gerealiseerd en niet met menselijk materiaal.
Maar dat komt nog wel. Dit pad van de medische wetenschap gaat bikkelhard “boomen” en daar kan geen moraliserende politicus tegenop. Elk land dat zichzelf de weg afsnijdt als het om dit soort therapie – of onderzoek erover – gaat, loopt straks achter in de grotemensenwereld. Ik zie het er nog wel van komen: net zoals belastingparadijzen heb je straks regeneratieve- en augmentatie-paradijzen, waar je voor een paar centen een nieuw hart kan aanschaffen of jezelf kunt laten opvoeren. Er is geen weg meer terug.…
*) …of toch niet? Update 11–3‑2014 uit de Volkskrant: het experiment is niet te reproduceren en er waart al advies van de wetenschappelijke sponsors rond om het terug te trekken. Het mechanisme van peer-correctie lijkt te werken. Het tijdschrift Nature heeft het artikel ondertussen teruggetrokken.
