Hahahaha, wat een pret heb ik toch, als ik de verhalen zie die nu binnendruppelen over de Russische verkiezingen van gisteren.
Volgens de nationale kiescommissie ter plaatse krijgt Verenigd Rusland – de partij van Putin en Medvedev die nu de dienst uitmaakt in Rusland – 238 van de 450 zetels in het parlement. De communisten worden met 92 zetels de tweede partij en Rechtvaardig Rusland – de Russische versie van de PVV – zal met 64 zetels wel nummer 3 worden. En de ultranationalistische Liberaal Democratische Partij staat nu op 56 zetels.
Als dit de uitslag zou zijn geweest van een werkelijk democratische verkiezing zonder gesjoemel en gesjacher, dan zou ik misschien aangenaam verrast kunnen zijn over deze verdeling van zetels. Het olijke duo Putin – Medvedev – dat president- en premierschap als postzegels op een ruilbeurs uitwisselt – krijgt aanmerkelijk minder steun uit de bevolking dan het ze lief zal zijn. Ze verliezen hun absolute meerderheid in de Doema.
Een fors zetelverlies voor Verenigd Rusland is toch een goed teken in het met corruptie en nepotisme doordrenkte Rusland. Als de onder de doorgerotte maatschappij liggende machtsbasis verschuift, dan is dat toch goed, zou je zeggen? Zeker als al dat moois plaatsvindt terwijl Verenigd Rusland er toch alles aan gedaan heeft om zichzelf een absolute meerderheid toe te zwendelen. Ondanks de uit alle hoeken gemelde malversaties, heeft het volk dan toch kunnen spreken, of?
De vorige verkiezingen in 2009 werden door mijn grote held Michael Gorbatsjov al “een aanfluiting voor het democratische proces en een schande voor het politieke systeem” genoemd en “getuigend van een groot gebrek aan respect voor de kiezers”. Het moet voor hem een hard gelag zijn om te zien hoe de oude Sovjet anti-democratie weer is teruggekeerd in het land dat hij bijna eigenhandig van de apparatsjik-gerontocratie heeft bevrijd. Ik kan nu nog geen commentaar van hem vinden, maar ik neem aan dat als hij in de gelegenheid is, hij ook dit keer lucht zal geven aan zijn diepe onvrede.
Democratie in Rusland lijkt een contradictie te zijn. Ergens verbaast me dat ook niet, omdat ik niet de indruk krijg dat de Russen zelf echt op wezenlijke veranderingen in hun land kunnen aansturen. Wat dat betreft zijn het net Italianen. Die berusten al lang in de uiteindelijke ondergang van hun land “omdat er toch nooit iets zal veranderen…” Alleen blijven die spaghetti’s nog redelijk vrolijk onder hun naderende teloorgang. Russen hebben dan toch een significant depressievere inslag. Die zullen klagen en mopperen totdat ze erbij neervallen. En dat kunnen ze heel lang blijven doen, want het lijkt wel alsof die lijdende attitude het beste past op een obscuur machtsbestel waar het volk volledig buiten lijkt te staan – en dat niet voor niets de val van de Sovjet staat heeft overleefd.
Volgens mij wordt het daar in Rusland nooit wat.
