Aan het einde van WO‑I in 1918 waren er ineens 4 keizerrijken van de aardbodem verdwenen. De onvoorziene verdienste van het conflict betekende het einde van het Ottomaanse, het Duitse, het Oostenrijks-Hongaarse en het Russische rijk. Vier keizers werden met het grofvuil buiten gezet en kregen daarmee hun verdiende loon. Parasieten horen in een proper huis bij het afval thuis. De heren Abdül-Hamid II van Osmanië, Nicolaas II van Rusland, Wilhelm II van Duitsland en Karel I van Oostenrijk-Hongarije waren werkeloos geworden en gezien hun arbeidsverleden hadden ze ook geen schijn van kans op de wereldlijke arbeidsmarkt. Het is wellicht daarom dat alleen Willem en Karel het levend voorbij 1918 gered hebben. Met de twee andere heren was al afgerekend.
De historie kan veel frustraties herbergen. Zeker als er iemand in een land opstaat die denkt de oude glorie van het rijk te moeten herstellen. In Rusland is nu zoiets gaande met Poetin, die hard bezig is om Tsaar van het post-sovjet Rusland te worden, inclusief een adelstand – de oligarchen – compleet met titels en aanspraken op (leen)goederen en kapitaalsconglomeraten. Daarnaast cultiveert hij een alarmerende annexatie-politiek die onverholen imperialistisch is.
De ondertussen langdurige en buitengewoon veelomvattende manoeuvre van Poetin begon in de jaren 1990 met de val van de Sovjet-Unie en de daarmee beginnende opkomst van het oud-KGB kader, dat vrijwel alle rijkdom van zowel de Communistische Partij, het politbureau én alle clandestien opgestapelde kapitaal van sovjet functionarissen heeft geconfisqueerd. Deze enorme zee van geld is vervolgens geassimileerd in een verzameling van machtsconcentraties en grootkapitaal-bezitters waarvan Poetin de centrale “capo di tutti capi” is. Wie het hele verhaal wil lezen over deze nieuwe lichting parasieten van het kaliber zonnekoning-en-entourage leest het boek “Putin’s Kleptocracy” (2014) van Karen Dawisha. Ik heb dat gedaan en een waarschuwing is op zijn plaats: Je hebt een sterke maag nodig om je door het aparte onrecht en de tenenkrommende inhaligheid heen te slaan. Een aanzienlijk deel van de Russische bevolking leeft onder de armoedegrens terwijl er tegelijkertijd een nieuwe adel ontstaat, die zichzelf onmetelijk rijk maakt ten koste van het Russische volk. Gezien het feit dat in Rusland de democratie effectief is uitgeschakeld, kunnen we slechts hopen op een welgemikt schot dat het einde zal zijn van Tsaar Poetin en zijn hofhouding.
Anders – zij het een klein beetje – is het in het hedendaagse Turkije. Ook daar was een nieuwe Sultan – i.c. Tayyip Erdogan – bezig de glorie van het Ottomaanse rijk te herstellen en de keizerlijke macht zo veel mogelijk naar zichzelf toe te trekken. Erdogan is nog niet zo lang bezig als zijn voorbeeld Poetin; slechts 13 jaar, terwijl de zwendellaarscarrière van de laatste eigenlijk al begon in 1991 in Leningrad. Daar zit dus 11 jaar internationale criminele ervaring tussen en dat zou kunnen verklaren waarom sinds gisteravond de lange mars naar de absolute macht van deze Sultan-in-spe lijkt te zijn gestopt. Na 13 jaar is deze aspirant-despoot zijn absolute meerderheid in het parlement kwijt. En waaraan? Aan “Koerden en linkse rakkers.” Je zou bijna gaan denken dat de arme man net niet op tijd in staat is geweest om de vrije pers, het recht op vergadering en het democratische proces zodanig te perverteren dat een nieuwe termijn als president een gelopen race was geweest. Kennelijk heeft hij zich nog niet durven wagen aan de tactiek die zijn idool Poetin in de regel volgt: het vervalsen van de verkiezingen. Als het dus meezit – vooral voor de Turken die geen zin hebben in een nieuwe Sultan met sterk theocratische neigingen – dan is Erdogan over een paar weken geschiedenis, net zoals zijn voorganger Abdül-Hamid II. Een vereiste is dan wel dat zijn pogingen om het proces van coalitievorming te frustreren ten behoeve van nieuwe verkiezingen – die hij verwacht dan wel te gaan winnen – mislukken.
Mijns inziens is het een teken van vooruitgang en beschaving als het aantal regimes dat met een door god gegeven arrogantie over een uitgebuit volk meent te moeten regeren afneemt. Momenteel bestaan er daar nog veel teveel van. Er zijn populaties op deze planeet die zich lokaal nog aardig laten uitknijpen en onderdrukken door autocratische misdadigers, die op hun beurt door parasiterende elites in het zadel worden gehouden. Het gaat namelijk overal om hetzelfde: het vergaren van zo veel mogelijk van ’s lands rijkdom over de hoofden van het volstrekt genegeerde volk. Het is af te meten aan de geheime bankrekeningen van al die despoten, die zonder uitzondering hoog in de miljarden lopen.* De echte beschaving op deze planeet is dus nog zeldzaam en zeer plaatselijk. Momenteel zou ik niet eens kunnen zeggen waar tegelijkertijd de belangen van het volk optimaal en eerlijk worden behartigd, waar de staat groot genoeg is en waar de rijkdom eerlijk wordt verdeeld. Dat zou zo maar eens iets Scandinavisch kunnen zijn.
*) Het persoonlijke kapitaal van Poetin werd in 2006 op meer dan 40 miljard dollar (!) geschat. Dat is heel niet gek voor een ambtenaar in publieke dienst. Zijn entourage is wel iets minder maar toch nog heel vermogend. Het aantal miljardairs rond Poetin is niet gering. De accumulatie van al dat geld begon in Leningrad te midden van de chaos van het verkruimelende Sovjetrijk (1991) met de ontvreemding van geld uit het “grondstoffen voor voedsel” programma voor de hongerende stadsbevolking. Dit is gedocumenteerd als schandaal waarvoor – onder veel andere criminele zaken – de vervolging pas is gestopt toen Poetin president werd. Poetin is geen huis-tuin-en-keuken zwendelaar, maar eentje die opereert met hele grote getallen. Daarbij zijn hij en zijn hofhouding werkelijk schaamteloos in hun banditisme. Het is één van de redenen waarom Poetin de macht nooit meer zal opgeven; hij en zijn kliek zouden dan kunnen worden vervolgd voor flessentrekkerij op (enorm) grote schaal en ontdaan van vele honderden miljarden dollars die aan het Russische volk toebehoren. Dat gaat niet gebeuren. Eerder sterf Poetin dan dat hij zich overgeeft aan een werkend justitieel systeem.
Update 17–6‑2015: Een kleine zoektocht brengt een nieuw getal voor 2015 op: volgens Jeanette Kras in de “Welingelichte Kringen” is Poetin momenteel de rijkste man op deze planeet. Zij citeert: “Het is hedgefondsmanager en ooit Rusland’s grootste buitenlandse investeerder, Bill Browder, die tegen CNN zei, dat hij Poetin’s rijkdom op 175 miljard euro schat. ‘De eerste acht tot tien jaar dat Poetin aan de macht was, was hij alleen maar bezig met zoveel mogelijk geld stelen als hij kon,’ vertelt hij. Het geld staat op Zwitserse bankrekeningen, het zit in aandelen, onroerend goed of in hedgefondsen.”
