De importantie ervan was me bijna ontgaan, maar gelukkig staat het vandaag weer in de krant: de wetenschapper en Nobel-prijswinnaar Tim Hunt, die tegenover een verzameling wetenschapsjournalisten in Zuid-Korea een fout grapje maakte en daardoor zijn baan verloor, krijgt publieke bijval van prominente collegae.
Hoe zat het ook alweer? Hunt vond gescheiden laboratoria voor mannen en vrouwen wel een goed idee, want “er kleven drie bezwaren aan werkende meisjes. Je wordt verliefd op ze. Ze worden verliefd op jou. En als je ze kritiseert dan gaan ze huilen.” Ik parafraseer, want de vertaling is nu eenmaal minder grappig dan het origineel.
Nu was het origineel ook niet grappig en is de grap best wel gênant, zeker voor de menselijke – en niet de wetenschappelijke – geloofwaardigheid van Hunt, maar om deze Nobelprijs-drager daar nu voor te ontslaan, lijkt me buitengewoon sterk overdreven. En toch is dat dus precies wat er is gebeurd. Na een storm van politiek correcte verontwaardiging over zijn ongelukkige opmerking, via Twitter en daarna in de “reguliere” pers, is Tim Hunt door het Londense UCL de wacht aangezegd.
Belachelijk. Dat is het enige woord dat ik daarvoor over heb. Gelukkig zijn er mensen van groter kaliber die er meer en meer substantieels over te zeggen hebben; zoals Richard Dawkins bijvoorbeeld en burgemeester van Londen Boris Johnson. De laatste vergelijkt dit voorval met die Maleisische politicus/malloot die de aardbevingen op de Kinabalu als straf van de goden zag; een represaille voor de naaktloperij door toeristen die op die berg plaats had gevonden. Wat Johnson dan ook nog opmerkt is:
We hebben onze eigen machten van de onderwereld. En wanneer iemand iets zegt dat beledigend is voor de Grote en Onverbiddelijke Moloch Der Politieke Correctheid, dan zullen de priesters (m/v) van deze religie reageren met een wraakzucht – en een totaal gebrek aan redelijkheid – die zeer interessant is voor antropologen…”
Hij heeft een punt, deze Johnson. Je kunt je inderdaad op wetenschappelijk niveau gaan afvragen waarom dit soort publieke kruisigingen zo hip begint te worden. Die politieke correctheid wordt nog eens de ondergang van alles wat leuk is: vrij denken, vrije wetenschap, vrije seksfilms, joodse grappen, Wilders met Hitler vergelijken en vooral het vrije gezonde gevoel voor humor. De wetenschapsjournalist Brendan O’Neill hekelt terecht “het weinig liberale klimaat waarin een wat ouderwetse man zichzelf niet zonder drastische gevolgen voor gek kan zetten.” Verder vindt hij nog een zere plek om een aardige vinger op te leggen:
Hoe ironisch dat de Royal Society, die een sleutelrol speelde bij de overgang van Groot Brittannië van de middeleeuwen naar de moderniteit, nu onder druk is gezet om zich op een middeleeuwse manier te gedragen en een van haar leden de academische wildernis in stuurt.
De middeleeuwse mentaliteit die in dat geweldige Londen ineens zo duidelijk zichtbaar wordt, lijkt inderdaad een direct gevolg van die domme drang tot politieke correctheid en de haast spastische angst om mensen tegen de haren in te strijken. Wat mij betreft doen we in dat opzicht enkele stappen terug voor elke stap voorwaarts. Het is waarschijnlijk onderdeel van de brede morele revival die over de westerse wereld waart en die lucht geeft aan groeperingen die de vooruitgang maar niets vinden, die geen blote borst in de media kunnen velen en die gezamenlijk zingend terug willen naar de dogma’s van hun religie – die trouwens ook “feminisme” kan heten. Het is om misselijk van te worden.
