Er werd me een paar dagen geleden gevraagd of ik “nog iets met de verkiezingen ging doen”.… Mijn antwoord was dat ik voor mijzelf dan wel een interessante hoek moest vinden om uit te berichten. Die heb ik nog niet gevonden, dus ik laat onze verkiezingen nog even links liggen. (!) Alle rekenmodellen over koopkracht en de rest van onze financiële toekomst ten spijt, de Nederlandse politiek kan me niet bekoren op dit moment.
Er is één uitzondering, en dat is dat de rekenmeesters van het Centraal Plan Bureau gisteren hebben vastgesteld dat bij de P.v.d.A. de economische groei achter blijft ten opzichte van de projecties van de andere partijen. Dat is goed, toch? Het zou voor mij een reden kunnen zijn om op Diederik Samsom te gaan stemmen. Dat obsessieve groeiparadigma stoort me namelijk al heel erg lang.…
Veel interessanter vind ik op dit moment toch even de gang van zaken in Myanmar, het voormalige Birma, waar zich een ware bloedloze revolutie a la Gorbatsjov’s Glasnost aan het voltrekken is.
Ik zeg, “Heil U Thein Sein!”
En ik zie, er is dus nog hoop. In dat Zuid-Oost Azië – waar de totalitaire verzoeking zo lang de dienst uit heeft gemaakt – lijkt nu een nieuwe kentering plaats te vinden in de richting van een (democratische) hervorming. Hoe die wordt vormgegeven heb ik nog even niet door, maar er lijkt wel een aansluiting van Birma op de globale economische werkelijkheid plaats te vinden. In ieder geval verbetert zich de mensenrechtensituatie aanzienlijk en wordt de regering in rap tempo omgevormd naar een bestuursorgaan van een burgerklasse hoger. Wie weet welk halo-effect dit op de buren zal hebben. De baanstatistieken van Cambodja, Vietnam, Thailand, Laos en China zijn nog steeds niet om over naar huis te schrijven – vind ik. Maar ik ben verwend.
Ik kan mij herinneren lang geleden in Thailand een aantal Europese toeristen met bestemming Birma gesproken te hebben, die het niet jeukte dat een groot deel van de toeristische genoegens die ze zouden gaan smaken voor ze verzorgd zouden gaan worden door slaven. Slavernij was tot enkele jaren terug heel normaal in Myanmar en het verbaasde me hoe ongeïnteresseerd die reizigers eigenlijk waren. De leefomstandigheden van het volk – wiens eten en drinken ze in hun volledig verzorgde resorts zo makkelijk naar binnen gingen werken – kon ze niet boeien. De reis was lekker goedkoop, daar ging het hen om. Verder zaten ze nergens mee. Aan hen zal het dus nu ook wel voorbij gaan dat Myanmar een koersverandering doormaakt.
Dit nieuws doet me goed tussen alle berichtgeving over Israëlische soldaten die kinderen martelen, Syrische massamoorden, onthoofdende Talibangerikken en wat dies meer zij. En in mijn achterhoofd zweven die andere staten die nog in Stalin-tijden leven, zoals Wit Rusland en Noord-Korea. Daar komt nog niet echt veel burger-beweging in. Misschien dat de heren Alexander Loekashenko en Kim Jong-un nog iets van U Thein Sein kunnen leren? In mijn beleving zijn dat de meest repressieve dictators van het moment. Dat is niet echt een verdienste om trots op te zijn, zou ik denken.
