De Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un leeft niet meer. Dat is de volledig particuliere conclusie die ik persoonlijk trek uit de Grote Publieke Afwezigheid van de Geniale Leider alias Briljante Kameraad. Ik zie in de pers de wildste speculaties over wat er met die man aan de hand zou kunnen zijn, maar volgens mij leeft hij gewoon niet meer.
Ik krijg gelijk visioenen van lang vervlogen tijden. En het is nu juist in Noord-Korea dat die tijden nog lang niet vervlogen zijn. Want zoals iedereen schijnt te begrijpen is dat het laatste Stalinistische bolwerk op deze planeet. Ik zie dat anders, maar dat doet er niet toe. N‑K is inderdaad een soort oud-Sovjettische dinosaurus, een relikwie uit een ver verleden dat zo oud is dat zelfs mijn in de ’70-ger jaren geboren mevrouw eigenlijk niet eens weet hoe het leven achter het IJzeren Gordijn geweest moet zijn. Ofwel, het sovjet-leven, waarvan wij – die ondertussen de 50 zijn gepasseerd – nog wel weten hoe dat er uit moet hebben gezien, is daar in N‑K nog “Gang und Gebe”. Het doet op de televisie ook ouderwets Stalingezellig aan, moet ik toegeven. Inclusief de obligate ganzenpas bij de militaire parades en de doorzichtige en naïef aandoende persoonsverheerlijking van het staatshoofd.
Enfin, wat het laatste betreft weten we ondertussen dat de arme Kim Jong-un niet meer zo wordt opgehemeld als normaal het geval zou zijn voor een springlevende leider. En wie zich nog kan herinneren hoe dat vroeger in de Sovjet Unie ging, begint waarschijnlijk al nattigheid te voelen. In dat oude rijk van de verstokte Apparatsjiks en het onfeilbare Politbureau betekende een publieke degradatie bij een kleine hint van “lichamelijk ongemak” maar één ding en dat was dat de patiënt al was overleden en dat de verhalen over zijn gezondheidstoestand vooral op sterk water stonden.
Zo herinner ik mij de trits Sovjet leiders die kort achter elkaar het leven lieten en die voor het publiek postuum in vitale staat werden gehouden. Het begon met het overlijden van Leonid Breznjev in 1982, een wenkbrauwborstel die ik niet onverdeeld onsympathiek vond en het eindigde pas toen de bal via Joeri Andropov (1984) en Konstantin Tsjernenko (1985) stopte bij Michael Gorbatsjov, die voor de goede orde gelijk maar een einde maakte aan de Sovjet Unie als geheel. Die actie was een historische verdienste van Nobelprijs-proporties; iets wat het comité in Oslo gelukkig ook vond.
Dus als je het mij vraagt wordt Kim Jong-un net zoals zijn voorgangers uit het Sovjet imperium alleen nog maar in de pers in leven gehouden en ligt hij gewoon ergens in de vriezer. Voor de persoon is het natuurlijk een drama. De knaap was nog jong en had een lang leven verdiend. De functionaris is echter een ander verhaal. Het zou zo maar kunnen dat de dood van “De Geniale Leider” een verandering ten goede inluidt. Ik gun het de Noord-Koreanen van harte moet ik zeggen. Want het is toch pech als je groot wordt in een verknipt land als N‑K, waar alleen de “Marxistische” elite enig comfort uit het leven haalt.
Het gebeurt vaker. Myanmar – voor sommigen nog Birma – heeft wat betreft een humanitaire verschuiving in het regime en haar bestuur van het land een goed voorbeeld gegeven. Daarvan had ik ook nooit het idee – net zoals bij de gehele Warschaupact-zone trouwens – dat het tijdens mijn leven nog zou bijdraaien uit haar totalitaire droomstaat. Maar daar blijkt toch beweging in te zitten en wel in de goede richting. Het zou toch mooi zijn als er in N‑K iets vergelijkbaars gebeurt. De bevolking is er hard aan toe. Die sterft nu langzaam maar zeker een pijnlijke hongerdood, die de elite met niet al te veel ingrepen zou kunnen voorkomen. Heel misschien gaat ze dat nu ook doen.
Blijft alleen nog de vraag of ik gelijk heb wat Kim Jong-un betreft. Ik hoop van wel, want Noord-Korea – en dan vooral haar al jarenlang getormenteerde bevolking – verdient een betere toekomst, die alleen kan worden gerealiseerd als die suffe Kim-dynastie voor eens en voor altijd van het toneel verdwijnt. En dat zal helaas moeten beginnen met het verscheiden van de huidige machthebbende telg.
Ik heb geen gelijk, bijna helaas alhoewel ik de snotneus een lang leven gun maar zijn regime niet. Vandaag, op 14-10-2014 meldt de krant dat hij weer in het openbaar is gesignaleerd.
