Met tevredenheid volg ik de WikiWar die woedt op het Internet. Om LekSite WikiLeaks plat te krijgen beginnen zich ineens wel heel veel overheden, providers, banken en andere infrastuctuurverleners actief tegen deze monsterklokkenluider te keren. Maar ik zie dat dit slechts ijdele moeite is. Want hoe groot ook de Amerikaanse overheid, met al zijn kernwapens en soldaten en geheime diensten, en hoe machtig ook de banken met hun service-satellieten als PayPal, ze kunnen WikiLeaks niet stoppen!
Hier zie je de ongrijpbaarheid van het globale I‑brein in actie. Informatie die eenmaal op Internet staat kan daar nooit meer van worden verwijderd; zeker niet als de mirror-hosts als paddenstoelen uit de grond schieten om het in leven te houden. Het is een goede ontwikkeling. De bagger die de laatste weken vrij komt in de pers over het diplomatieke beeld dat de VS van andere landen heeft is namelijk uitermate kostelijk om te lezen. En eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de proza, die door de verschillende ambassadeurs en andere gezanten wordt opgeschreven, van uitstekende kwaliteit is. Als ze iets leren op de school voor diplomatiek in Amerika dan is het wel schrijven.
Een mooi bijeffect van het hele WikiLeaks verhaal is dat er nu een real-life simulatie plaatsvindt van een cyber-oorlog, waarbij vrije informatie – de ruggengraat van elke democratie – het doelwit van de staat is. We hebben hier te maken met een klassiek repressie scenario en we kunnen zien hoe dat in cyber-tijden faliekant gaat mislukken. Erg goed.…. CyberWar – misschien iets om tegen specifieke staatshoofden in te zetten?
