Het is maandag 23 juni 2014 en als het goed is zijn we de zomerzonnewende nu twee dagen voorbij. Ofwel, de dagen worden alweer korter in plaats van langer zoals het laatste halve jaar het geval was. Het leven wordt wat dat betreft weer overzichtelijker; stukje bij beetje. Ik heb nu ’s avonds” wel eens het gevoel dat ik nog heel veel tijd heb om van alles te doen, terwijl ik door de overdaad aan daglicht niet door heb hoe laat het eigenlijk is. Ineens wijst de klok dan voorbij tienen aan, wat ver voorbij mijn reguliere” dagelijkse” startschot is om achter een boek te gaan liggen. Het onderhouden van een significante leesdiscipline is in de winter een stuk gemakkelijker dan in de zomer.
Zo heb ik aan mijzelf gezien dat de zonnewende niet alleen een populair hippie gedoe is, vooral gecultiveerd door esoterische vaaghoofden die er als het meezit ook nog een aardig zakcentje uit slaan – bijvoorbeeld door aan andere goedgelovigen seances, geneeskrachtige stenen, magisch” water of andere kwakzalverij te verkopen. Want welke naïeve esoterist wil dat niet, ingestraald water, gemaakt tijdens een zonnewende op Stonehenge zelf? Het winterwater is voor de kinderen, ouderen en zwakkeren, want het is door een futiel” zonnetje dat op weg terug is naar de zomer behandeld. Het zomerwater, bestraald door de sterke zomerzon, is voor hen die in de kracht van hun leven zijn. Of het bestaat weet ik niet. Maar zo niet, dan geef ik deze marktniche hierbij gratis weg.
Toch, alle gekheid daargelaten, zit er wel iets in die zonnewendes, want het geeft al zo lang wij als mensheid reden hebben om een seizoenskalender bij te houden van wanneer de zaai‑, de oogst- en de feesttijden zijn aangebroken. En wat we ook weten: als je in het hooi wilt rollebollen, dan zul je eerst moeten maaien.
Maar dat dus niet alleen. Voor de moderne mens, die in toenemende mate ver van het agrarische land af staat, is er ook wat. Ik heb gemerkt dat mijn hele” focus wordt gereguleerd door het daglichtritme. Dat zal wel normaal zijn, want mijn katten hebben dat ook. En als visueel wezen – wat elke mens tenslotte is vanwege het” halve brein dat speciaal ingericht is om beeld te verwerken – ben ik daar natuurlijk extra vatbaar voor. En ik neem aan dat iedereen daar last van heeft. Het geeft mij in ieder geval een goede reden om mij een keer geheel legitiem over te geven aan de viering van een zonnewende. Het is toch” een tastbare fysieke gebeurtenis, die rechtstreeks uit de natuur komt en die echte effecten heeft op mijn interne constitutie. Wat dat betreft is het ingrijpender dan de volle maan. Die is ten eerste een stuk ordinairder, maar heeft ten tweede ook veel minder fysiek effect op ons mensen. Het effect dat de maan heeft is ook vooral visueel (en niet in termen van aantrekkingskracht, die gelijk is aan die van een vel A4 papier). Als ik de volle maan zie dan word ik daar gelijk alert, actief en romantisch van. Dat ding zet ’s nachts letterlijk het licht aan voor deze telg uit die” notoir nachtblinde soort die Homo Sapiens Sapiens heet.
Het is jammer dat ik er zoals ook nu weer elk jaar te laat aan denk, maar een zomerse zonnewende vieren op de traditionele hippie-wijze is wellicht leuk om een keer in te plannen. Het maakt de gemiddelde zweverik aardig los van zijn/haar in steen gebeitelde pseudo-inzichten en strakke geloof-systeem, om vervolgens het haar eens flink te laten hangen. En als ik “los” zeg, dan bedoel ik ook los. Het beeld van de natuurgelovigen die het profane kleed afwerpen om de sensatie van de wende optimaal en “skyclad” te kunnen voelen is uiterst aangenaam. Daar wil ik best een keer tussen zitten…
