We weten het al van Beatrix en van paus BenDik-16. Ze gaan dit jaar de plaat poetsen. Beatrix maakt ruimte op de troon voor haar zoon en erfgooier en zij laat hem daarbij een mooi-bestierd hof na. Hiervoor gaat zij terecht een glanzende plaats in de geschiedenisboeken krijgen. BenDik-16 is echter een ander verhaal. Hij gaat waarschijnlijk plaats maken voor een verse intrigant uit de curie omdat hij te ziek, te zwak en te misselijk is om nog paus te zijn. En zijn nalatenschap is een gore, stinkende slangenkuil, waarin straks geen fatsoenlijk mens nog dood gevonden wil worden.
Gek genoeg was het gebrek aan ruggengraat bij Ratzinger volgens mij ook precies de reden waarom hij een paar jaar geleden überhaupt werd gekozen. De curie, die verzameling van Vaticaanse power-ambtenaren, had een slappe lul nodig die een gemakkelijk afleider was voor alle misstanden die in de kerk aan de oppervlakte dreigden te komen – en ook kwamen. En je kunt zeggen wat je wilt, maar BenDik-16 heeft dat tot nu toe op voorbeeldige wijze weten te verhandelen. Door de slapjanus uit te hangen die eigenlijk geen echte ingrepen in de kerk doet en bovendien wat veel zaken betreft de indruk geeft dat hij van een andere planeet komt, heeft hij flink wat aandacht kunnen afleiden.
Maar wat nu? Nu BenDik-16 ineens weg gaat is er een nieuwe clericale crisismanager nodig en dat zal wellicht een wat voortvarendere snuiter zijn dan onze Ratzinger. Althans, dat zal er wel inzitten, omdat de kerk van Petrus nu alleen nog maar te redden lijkt met heel veel kunst en vliegwerk. Het schreeuwende doodzwijgen, dat tot nu toe de tactiek leek bij de grote kerkelijke problemen, heeft zijn langste tijd wel gehad.
De missie van de nieuwe paus zal zijn: de gelovigen weer samentrekken onder de Roomse rokken, ondanks de vele heikele splijt-thema’s, zoals misbruik van kinderen door geestelijken, de Ierse Magdalena-kloosters, de corruptie binnen het Vaticaan en natuurlijk de vervreemding van alles wat én katholiek én progressief is. Ik denk wat dat laatste betreft vooral aan de gelijk gesekste levenspartners die het kerkelijke huwelijksrecht willen hebben.
“Vergeet Assad niet”, denk ik bij mezelf als ik over de quitters van dit jaar nadenk. Hij is ook een vertrekker in 2013. En met stip nog wel. Zijn regime valt waarschijnlijk nog in de eerste helft van dit jaar, maar de wens is een sterke motivator voor mijn gedachte hierover. De tekenen wijzen er echter onmiskenbaar op. Gisteren nog verloor hij een militair vliegveld, vanaf waar hij zijn straaljagers liet opstijgen om zijn eigen burgers te bestoken. Het ligt relatief dicht bij Damascus en de verovering laat zien hoe het net rond Assad en zijn kliek zich verder en strakker sluit. Het duurt niet zo lang meer en het Syrische bewind zal vallen, zodat Syrië zich kan aansluiten bij de groeiende rij van de door het Muslim Broederschap gedestabiliseerde naties. Het lijkt er op dat vooral zij de vruchten gaan plukken van de epidemische “bevrijdingsgolf” in dat uitgestrekte Arabische gebied. En Assad? Die zal waarschijnlijk het leven gaan laten.
Een wel heel erg eigenwijze recidivist blijft die Berlusconi, die met zijn aankondiging dat hij toch weer premier wil worden de positie van Italië al weer bijna onherstelbaar onderuit heeft gehaald. De krant van vandaag vertelt mij dat de beurzen nu al negatief beginnen te reageren –  de verkiezingen zijn nog niet eens geweest –  en de rente-rating van die gemankeerde stinklaars (I) zal ook wel met een aan de lichtsnelheid grenzend tempo aan het kelderen zijn. Ik had daar graag een beter gevoel bij gehad, maar ik durf op grond van mijn eigen ervaring met die spaghetti’s niet te stellen dat de Italianen gaan kiezen voor iets wat het beste voor hen en hun land is. Ze willen vooral van hun onroerendgoedbelasting af, iets wat Berlusconi voor ze gaat regelen, ook al wordt het Italië financieel fataal. Klaarblijkelijk is niet alleen Berlusconi, maar vooral ook zijn electoraat corrupt.
Mij rest eigenlijk nog maar één laatste suggestie. En dat is: maak Berlusconi paus! Hij zal vast wel in een verkorte procedure tot priester en kardinaal gewijd kunnen worden, hij heeft ervaring met corruptie en machtsmisbruik en hij weet van wanten als het er om gaat met zijn tengels aan minderjarigen te zitten. En, heel belangrijk, hij kan daar aanblijven totdat hij dood is. Een bijkomend voordeel voor hem is dat hij dan ook officieel van de Italiaanse aardbodem verdwijnt en zijn intrek kan nemen in het Vaticaan, dat naar ik weet geen uitleveringsverdrag met Italië heeft. Ofwel, hij is eigenlijk de geknipte kandidaat voor het pontificaat. Maar wie gaat het hem vertellen?
Er zijn in de geschiedenis hele onwaarschijnlijke dingen gebeurd, dus niets gaat mij meer verbazen. Ik wacht gewoon de rest van dit jaar met spanning af.
