Mijn genoegen is groot en zoet, nu ik zie hoe onrustig het begint te worden op de noord-rand van het Afrikaanse continent. Eindelijk, na een lange tijd van onderdrukking, uitzuiging en ander onrecht, worden de naties ten zuiden van de middellandse zee wakker. Na de val van Ben Ali in Tunesië wordt de roep om volwassen bestuur, democratie en mensenrechten in Algerije, Marokko, Jordanië en Jemen steeds luider.
Mijn oude anarchohart bloeit op bij het zien van al dit revolutiepotentieel. Als ik zie hoe snel de domino-ondergang van een hele rits aan regimes kan plaatsvinden, dan heb ik toch sterke hoop. Het Oostblok van de jaren 89–92 is wat dat betreft een lichtend voorbeeld. Wat een geweldig vooruitzicht: al die Arabische despoten die straks moeten rennen voor hun leven. Ik ben nu al helemaal in mijn nopjes.
Kanttekening: het mag van mij allemaal met een fluwelen handschoen gebeuren, maar het hoeft natuurlijk niet.…
Een uitdaging is nog wel de val van de rijke koningen rond De Golf. Die hebben helaas het geld om hun bevolking met klatergoud het zwijgen op te leggen. Die volkeren maken pas een serieuze kans als de olie op is. Maar ook dat laat gelukkig niet lang meer op zich wachten.
