Alles van waarde is weerloos. Lucebert publiceerde deze wijze regel in 1974. Het volledige gedicht gaat als volgt:
De zeer oude zingt
er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlingsalles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijkals het hart van de tijd
als het hart van de tijd”
De interpretatie van dit gedicht is aan ieder voor zich. De geciteerde regel spreekt echter alleen en voor zichzelf. “Alles van waarde is weerloos”; dat hebben de slachtoffers, nabestaanden en burgers van het Brusselse gisteren na de aanslagen weer eens goed ingepeperd gekregen. De ontreddering daar schijnt – na zeker 32 doden en minstens 250 (zwaar)gewonden – waanzinnig te zijn. Het voelt zelfs voor mij op deze afstand bijzonder onwerkelijk. Ik kan me helemaal niet voorstellen hoe zo’n serie aanslagen het dagelijkse leven voor zo veel mensen totaal ontregelt en gelukkig is me dat tot nu toe ook bespaard gebleven.
Alle moedwillig veroorzaakte misère daargelaten; op de televisie zag ik de daders van Zaventem. Het waren bijna nog kinderen die op het oog nog niet boven de 30 uit waren gekomen en die dus eigenlijk nog ver van een vervuld leven stonden. Twee van die snotneuzen bliezen zichzelf op in de vertrekhal van een met mensen afgeladen vliegveld. De derde, die de grootste lading explosieven bij zich had, is voor de daad gevlucht. Naast het schokkende en vernietigende effect dat deze jongens op de wereld en mij hebben, kan ik me niet onttrekken aan het heftige gevoel van plaatsvervangend ouderschap. De vader, de moeder en wellicht ook de broers en zussen van die twee misleide idiote aanslagplegers hebben waarschijnlijk de laatste levende seconden van hun ten dode opgeschreven gezinsgenoten gezien. Als ik me probeer voor te stellen wat er door mij heen zou gaan als ik mijn zoons iets dergelijks zou zien doen, dan word ik subiet misselijk van ellende.
Het zijn momenten als deze dat ik de moslimgemeenschap meer Italiaanse toestanden toewens, en wel in de vorm van een effectieve vendetta tegen hen die de familie naar het leven staan.* Een ronselaar bedenkt zich misschien twee keer voordat hij (of zij) zich de toorn van een Italiaanse clan van de oude stempel op de hals haalt. Minachting voor het leven en glorificatie van de dood helpen daar niet tegen. Het is vast geen nette manier van zaken doen, maar ik maak me sterk dat het veel levens zou sparen en dat het de uitstroom richting het varkens-kalifaat van die moordzuchtige minkukels sterk zou indammen.
Wie weet staan de represaille-troepen van de moslimgemeenschappen al klaar om de ronselaars op te jagen en definitief aan te pakken. Het gaat tenslotte vooral om hun kinderen die in deze kruistocht sterven. Voor wat het waard is, mijn zegen hebben ze.
*) Een sterk ontwikkeld gevoel voor de geneugten des levens en een nog sterkere afkeer van de verstoring daarvan, zijn andere zeer bruikbare Italiaanse (en, als ze dan zo graag religie willen, Klassiek Katholieke) eigenschappen…
