Twee berichten trekken mijn aandacht en ze zijn behoorlijk tegengesteld. Het eerste bericht zag ik zaterdag. Daarin stond dat China de banken de vrije-markt hand gaat geven. Nu vallen ze onder de staat omdat ze staatseigendom zijn, maar straks zijn ze in particuliere handen, net zoals de meeste banken in het “Westen”. Ofwel, de Chinese banken gaan marktconform opereren. Het tweede bericht lees ik vandaag en gaat over Chili, waar als alles meezit de socialiste Michelle Bachelet na een pauze van vier jaar in de oppositie weer president wordt.
Het eerste bericht verontrust me. Als ik kijk naar de puinhoop die de zogenaamde vrije banken hebben nagelaten op het wereldtoneel, dan houd ik mijn hart vast. Weinig mensen zullen het oneens zijn met de analyse dat onze banken, met hun roof-CEO’s, hun inhalige bankiers en hun malafide praktijken, de directe oorzaak zijn van de huidige crisis die zo ongeveer de halve planeet in een recessie geduwd heeft. Zelfs de banken zelf ontkennen het niet meer. Helaas betekent dit niet dat ze daarom vinden dat zij hun leven moeten beteren.
De bankiers willen gewoon doorgaan op de oude voet, crisis of niet, want ze willen nog meer rijkdom uit de wereld trekken om daarmee hun eigen zakken te vullen. Dat blijkt spijkerhard uit hun zelf-belonings-gedrag, dat nu nog net zo ziekmakend is als voorheen. Ook dit trieste feit wordt overigens door vrijwel niemand meer ontkend. Het is echter buitengewoon betreurenswaardig dat we op deze wereld nauwelijks regeringen en controlerende instanties hebben met ruggengraat genoeg om die uitbuiting door de financiële industrie te stoppen. De federale bank van de V.S. is daarvan dé exponent. Die zit vrijwel geheel in de zak van de financiële industrie zelf.
Dus wat gaat er nu in China gebeuren als die banken worden losgelaten uit de partij- en staatsstructuur? Kijkend naar China’s indrukwekkende baan-statistieken voor corruptie kan het haast niet goed gaan. Die corruptie is er ook nu en zal ook nu haar invloed op de staatsbanken niet missen. Maar straks is het hek wellicht van de dam. In plaats van door bestuurlijke officials alleen te worden genaaid, worden de Chinezen straks ook nog eens gesjocherd door hun vrije bankiers, zeker als deze de mores van hun kapitalistische evenknieën overnemen. Ik ben benieuwd hoe China denkt te hebben geleerd van onze blunders zodat ze een crisis zoals de onze kunnen voorkomen. Hoop is er, want ze hebben daar één heel groot voordeel: de doodstraf door het vuurpeloton bestaat daar nog en die wordt nogal eens gegeven aan corrupte officials. Bankiers zullen niet worden uitgezonderd, mogen we hopen.
Bericht twee is veel leuker. In Chili, de voormalige proeftuin van de neoliberalen uit Chicago, toentertijd aangevoerd door de desastreuze fantast Milton Friedman, komt hoogstwaarschijnlijk weer de socialistische Michelle Bachelet aan de macht. Na haar aflossing door econoom, investeerder, zakenman, politicus, filosoof en senaatslid Sebastián Piñera – aan zijn curriculum vitae te zien geen links type – treedt zij als alles goed gaat binnenkort weer aan. Het leuke hieraan is dat er opnieuw socialisten aan de macht komen, wat het evenwicht in geheel Zuid-Amerika weer aardig richting links laat kantelen. Dat doet mij deugd, geef ik toe. Ik denk dat de socialisten de redding van deze wereld kunnen zijn. Ze mogen wel wat radicaler worden wat mij betreft. Ik zie nog te weinig nationalisaties naar mijn zin, zeker in de bankensector.
Voor het overige ben ik nog steeds somber over het feit dat de financiële industrie zich niet betert en al helemaal niet inziet dat ze het belastinggeld – dat zij het volk afhandig heeft gemaakt door zich te laten redden van de ondergang – op de een of andere manier moet terugbetalen. Voor zover ik kan nagaan in de pers vinden bankiers het nog steeds heel normaal dat ze heel veel geld hebben verdiend aan hun ongebreidelde winstgerichte bankieren en dat het risico daarvan uiteindelijk is afgewenteld op het volk. Ik blijf het zeggen. Een plekje tegen de muur is bijna nog te goed voor dat soort elementen. Ik begin toch meer in de richting van een vernietiging op industriële schaal te denken, ware het niet dat ik tegen dat soort staatsgeweld ben…
