Of toch niet? Ik zie met veel plezier hoe de regimes in Noord Afrika buitengewoon nerveus beginnen te worden en hoe ook in delen van het Oost-Arabische land de ene betoging na de andere plaatsvindt. De Arabische lente lijkt eindelijk te zijn aangebroken.
Iran is misschien een goede graadmeter voor wat er kan gebeuren met een land dat zich onder het juk van wanhopige maar zeer machtige despoten – dit keer in de vorm van een vage hogepriester en een hyper-conservatieve president – probeert uit te werken. Dat land heeft als voordeel dat de oppositie al lang en breed goed georganiseerd is en dat het verzet tegen het politieke systeem al zeker een jaar in deze vorm – maar eigenlijk al heel lang in andere – sluimert. De officiële regering en het “parlement” zijn wel zeer expressief in hun afwijzing van hun politieke opponenten. Er wordt moord en brand geschreeuwd omdat de “Islamitische Revolutie” zou worden ondergraven en verraden, maar ondertussen probeert de oude clique natuurlijk gewoon haar macht te behouden – ten koste van het volk. De repressie – die zeer gewelddadig is – is navenant. Iran executeert elke 8 uur een burger. De Nazi’s deden het ook zo.
Als het clubje oude domme mannen in Iran valt, dan valt de rest in de regio ook. Er is volgens mij momenteel niets dat sterker aan de macht hangt dan het regime in Iran. Ik denk dat ze ter afleiding ook nog wel eens hommeles zouden kunnen gaan schoppen in de buurt – in die zin zou een aanval op Israël me niet eens verbazen. Amerika heeft zich met Irak toch van dezelfde tactiek bediend?
