Van Schippers word ik warm. Van de minister dan en dan ook slechts heel lokaal en kort; enkele minuten en ergens tussen de oren. Waarom? Omdat zij heeft aangekondigd de macht van de farmaceutische industrie te willen breken. Ze kiest er zelfs dit heftige woord “breken” bij als ik de krant moet geloven.
Het is een nobel streven om de farmaceutische industrie eindelijk te beperken in haar ongebreidelde winstbejag, waarvoor iedereen via zijn verzekeringspremie betaalt. Het is een gekke tak van sport, waarvan je zou willen dat de zorg voor de medemens leidend is en niet het maken van winst voor de aandeelhouders. En toch is het zo: de medicijnfabrieken verdienen veel geld over de rug van zieke mensen en ze hebben daar een hele dikke boterham aan. Daar komt nog een fikse dosis kartellisme bij ook. Hoe zeldzamer de ziekte, hoe sterker het monopolie en hoe duurder het medicijn, ook als daarvoor geen andere grondslag is dan de noodzaak van de patiënt om het te verkrijgen.
De minister wil hier iets aan doen. Daarom vind ik haar vandaag geweldig. Tot het moment waarop ik lees dat zij voor een of ander top concern, dat nu onder haar verantwoordelijkheid als minister valt, gaat werken. De laatste week gonst het van de politici die ineens van De Kamer richting bedrijfsleven overlopen om daar als lobbyist te gaan werken. De verontwaardiging is terecht groot en ineens beginnen allerlei mensen zich af te vragen of het wel in de haak is dat politici door die draaideur tussen de politieke en de commerciële wereld gaan. En hoe vaak gebeurt dat eigenlijk? Eerst even een antwoord op die laatste vraag: dat het gebeurt is redelijk normaal. We hebben het over 25% van de publieke bestuurders/functionarissen. Of het legitiem is blijft echter de vraag.
We hebben in de V.S. kunnen zien wat het desastreuze effect is van financiële toezichthouders die hun carrière na een publieke functie voortzetten op de financiële markt.* De crash en de crisis, die de Amerikaanse en Europese belastingbetalers zo veel hebben gekost, waren er het directe gevolg van en de huidige – bijzonder scheve – welvaartsverdeling in de V.S. is dat ook. In Europa is het echter niet veel anders gesteld met deze toch wel bizarre kruisbestuiving, die de klemmende greep van het bedrijfsleven op ons democratische bestel in stand houdt.
Het meest bizarre vind ik nog wel dat het draaideuren in het volle zicht gebeurt, zonder dat de politiek er iets aan doet. Wellicht zit daar een logica in. Politici willen uiteindelijk ook niet serieus in de hand bijten die hun na de publieke carrière zal gaan voeden.
Verder lezen uit De Volkskrant: Schippers wil macht van farmaceuten breken & Kwart oud-politici stapt in de lobby.
*) Zie hiervoor vooral de film “The Big Short” (2015) van Adam McKay, die naast zeer onthullend ook buitengewoon onderhoudend is.
