Soms houd ik het kort. Vandaag is zo’n moment. Ik moet na het lezen van een vers-maar-vies moslimverhaal uit het dorp Khankah, in de provincie Punjab in Pakistan, toch even optekenen wat ik van die barbaren vind.
Ik heb geen respect voor religie en hoef dat ook niet te hebben. Zo, dat is preambule nummer één. Religie is uit de tijd en veroorzaakt teveel ellende. Bovendien kan ik een moedwillige debilisering van de eigen persoonlijkheid niet zetten. Het helpt niet als er uit naam van die religie allerlei verschrikkelijks gebeurt. Dat geldt niet alleen voor ellende in het groot, zoals conflicten tussen verschillende geloofsstromingen, regionale schermutselingen of hele rijkverscheurende schisma’s, maar ook voor ellende in het klein.
Vandaag lees ik in de krant dat in het bovengenoemde dorp een jongen zijn eigen rechterhand heeft afgehakt met een zeis. Hij is 15 jaar oud en kan een normaal leven vanaf nu wel vergeten. De reden: tijdens een dienst in de moskee werd door de imam gevraagd wie niet van Mohammed hield. De jongen begreep de vraag verkeerd en stak als enige zijn vinger op. Voordat hij zijn zeperd door had beschuldigde de imam hem van blasfemie. De jongen ging daarop naar huis en strafte zichzelf, alhoewel hij valselijk was beschuldigd. Er zit een buitengewoon misselijkmakende kant aan dit verhaal: zijn vader prees hem daarna nog de hemel in ook.
Even tussendoor: is een profeet afvallen ook al blasfemie? Ik dacht dat je daarvoor echt een god moest belasteren. Mohammed was niet goddelijk, wat die andere rare druif – Jezus – wel wordt aangesmeerd. Dus waarom die beschuldiging? Het imamschap is kennelijk geen garantie voor een basisniveau aan intelligentie, maar dat verbaast waarschijnlijk geen enkele atheïst.
Wat mij betreft kun je hoog en laag en in elke toonaard praten wat je wilt, maar de specifieke interne gewelddadigheid van het moslimgeloof is niet de negeren. Het zit vol met sancties zoals de dood, het afhakken van ledematen, stenigingen, stokslagen en meer van dat soort voorhistorische onmenselijkheden. Daarin is die tak van sport volgens mij echt uniek; in ieder geval in deze tijd. De moslims worden in de agressie tegen hun eigen soort alleen voorbij gestreefd door de oude Zuid-Amerikaanse “beschavingen” die mensenoffers brachten door het hart uit een levende uitverkorene te snijden. Gelukkig werd de bloeddorst van die jungle-indianen in de 16e eeuw door een (katholiek) Spaanse roversbende trefzeker uitgeroeid. Dat ging natuurlijk niet netjes, maar er kwam in ieder geval wel een einde aan dat onzinnige zonne-bijgeloof, dat zo veel jonge mensen het leven heeft gekost. Ik moet toegeven: na een verhaal als dat hierboven gelezen te hebben zou ik die extreme moslims – zeker de fervente sharia aanhangers – bijna hetzelfde toewensen.
