Voor de snelle hap, naast dat verschrikkelijk moeilijke theoretische boek waaraan je misschien bezig bent en waar je niet al te snel doorheen komt, is er een bij-boek voor op het nachtkastje dat zeer de moeite waard is.…
Vooral voor hen die zich willen uitwerken van onder het juk van een “feministische opvoeding”, gegeven door een stel politiek correcte ouders in de jaren 80–90 wellicht, is dit een reten-geinig boekje van Lisette Thooft, genaamd “De onverzadigbare vrouw & de afwezige man” (2011). Ik ben dat nu aan het lezen en als afkomeling van een radicaal feministische anarcho-scene van die juistgenoemde woelige jaren is dat toch een heel bijzondere ervaring.
Het was in de anarcho- annex kraakscene in Nederland erg hip om een super-feministische positie betreffende mannen aan te nemen. Vrouwen waren door de eeuwen heen altijd al het slachtoffer van onderdrukking door de mannen geweest en wij als radicale issue-groep zouden dat helemaal anders gaan doen. Deze gedachtegang was ook buiten onze club zeer populair en uiteindelijk leefde bij alles wat ook maar een beetje naar “links” neigde in die tijd de opvatting dat mannen in principe slecht waren en vrouwen in principe goed. En wat en-passant ook nog even gesteld werd is dat er volgens datzelfde principe geen verschil zat tussen mannen en vrouwen. Om dit verhaal nog een extra wending te geven: er waren mannen onder onze gelederen, die zo ver gingen in deze gedachtegang, dat ze “politiek homoseksueel” werden. “Hoe suf kan het eigenlijk worden?” vraag je je dan af.…
Jarenlang heb ik onder de gelegitimeerde politieke onderdrukking van die geweldige linkse vrouwen om mij heen geleefd, totdat ik er achter kwam dat vrouwen in onze contreien gewoon dezelfde banale klootzakken waren als de mannen.* Bovendien leek het mij steeds onwaarschijnlijker dat de natuur – die ons met haar strenge evolutie van verschillende geslachten en zeer verschillende rollen had voorzien – ons hetzelfde had gemaakt als we er zo verschillend uitzagen. Dat gaat toch bijna niet?
Kijkend naar alle andere levensvormen op deze planeet zien we dat geslachtelijke diversiteit binnen een soort altijd resulteert in een heleboel andere echte verschillen tussen de seksen. En natuurlijk zijn wij mensen daarvan niet uitgesloten. Het vraagt een hoop cognitief opportunisme om te veronderstellen dat de verschillen tussen mannen en vrouwen in onze soort hoofdzakelijk cultureel van aard zouden zijn – aangeleerd dus, en niet het gevolg van biologische verschillen. Een dergelijke positie is eenvoudigweg niet vol te houden.
De evolutionaire selectie waaronder Homo Sapiens tot stand is gekomen, is jonger dan de sekse-rolverdeling bij de verschillende homonoïden. Dat krijg je nu eenmaal als de ene wel en de ander geen kinderen baart. Met andere woorden: het is zeer onwaarschijnlijk dat er geen actieve selectie heeft plaatsgevonden op basis van diezelfde rolverdeling. Ofwel, verschillen zijn geselecteerd en gecultiveerd door de evolutie en zitten daardoor ook in de hardware! Mannen moesten bijvoorbeeld jagen en daarom alle vaardigheden hebben die dat vereist, zoals snel, rechtlijnig en efficiënt communiceren en goed in de ruimte kunnen bewegen. Kon je dat als vroege man niet, dan was je ten dode opgeschreven en reproduceerde je dus niet. Je kreeg als het ware de pre-historische Darwin Award. Mannen en vrouwen zijn daardoor helemaal niet gelijk. Dat lijkt een verzinsel te zijn dat eigenlijk te belachelijk is om serieus over te praten. Toch heeft dit “inzicht” de hoofden van veel links-intellectuele “denkers” gevormd.
Voor de duidelijkheid: ik heb het uitdrukkelijk over “niet gelijk” en niet over “niet gelijkwaardig”!
Gelukkige hebben we nu het boek van Thooft. Haar inzicht over mannen en vrouwen ligt veel dichter bij wat ik zelf ook ongeveer in gedachte had. Ik moet daarbij toegeven dat het lezen ervan een bijna constant aanhoudend feest van herkenning is. Zijn er toevallig mannen in de zaal die niet denken dat hun vrouw onverzadigbaar is – als het om het vragen om beter en meer gaat? Of is er misschien iemand die niet vindt dat vrouwen ontzettend goed zijn in zeuren en klagen, ook als jij je met geen mogelijkheid kunt voorstellen dat er iets aan de hand zou kunnen zijn? Als je een van deze vragen negatief beantwoordt en dus een vrouw hebt die niet zeurt en snel tevreden is, dan heeft Thooft je niets te bieden. Voor alle andere mannen geldt eigenlijk: lezen dat boek!
Terzijde zij opgemerkt dat ik erg blij ben met deze vrouw als auteur van dit voor vrouwen – en ook voor mannen – apert onflatteuze boek. Ze zal wel wat over zich heen gaan krijgen van de vrouwen die feministisch gesproken nog met hun hoofd in de wolken zitten. Hoe het ook zij, wakker zullen ze misschien wel worden, die misleide dames. Eindelijk gerechtigheid…
*) Thooft vindt in de oude fabels, sagen en legenden veel draken en ze zijn bijna allemaal vrouwelijk. De draak is door de eeuwen heen altijd een symbool van de vrouwelijke lust, de ongeciviliseerde- en onverzadigbare mens geweest. Daar had ik nou nooit bij stil gestaan. Vrouwen zijn draken volgens Thooft. Waarom verbaast me dat niet…?
