Zo hang ik een paar dagen op Terschelling rond om te genieten van de Noordse Kalmte die zo contrasteert met de hectiek van mijn mediterrane temperament, zo zit ik weer in de volle vaart van de werkzaamheid. Zondag vroeg ik mijzelf af waarom dit bloggetje mij deze week niet waarschuwde voor nieuwe berichten. Toen schoot het me pas te binnen dat ik helemaal niets heb aangetekend. De waddenwind heeft mijn hoofd kennelijk effectief leeggeblazen.
Evenwel, zo’n paar dagen weer binnengaats moet ik toegeven dat de media mij overwegend somber stemmen vanwege de onontkoombaarheid van het daarin uitgestalde geweld. Er zijn veel mensen gestorven vanwege hardvochtige misdrijven, eindeloze oorlog, domme pech en bizarre ongelukken – en ik word daar heel niet vrolijk van. Na wat ge-heen-en-weer door de nieuwsbronnen heen zie ik weinig dat daarin verandering brengt. Er is echter één uitzondering en dat is Leonardo’s Oscar.
Je kunt van Leonardo DiCaprio vinden wat je wilt, maar hij is een meesterlijke acteur die 20 jaar na zijn eerste nominatie eindelijk zijn welverdiende Oscar krijgt. Toch is dat niet hetgeen wat mijn aandacht trekt. Dat gebeurt door het feit dat hij in zijn acceptatie-speech lucht geeft aan de klimaatsverandering. Ik weet niet of het eerder is gebeurd dat er maatschappelijke topics worden aangesneden tijdens een dergelijke gelegenheid, want ik kijk niet naar evenementen als deze, maar ik vind het prijzenswaardig dat DiCaprio het heeft gedaan. Ik had al eerder het vermoeden dat deze man op de goede wijze geëngageerd was, maar nu weet ik het zeker.
In het verlengde daarvan lees ik ergens anders dat de opwarming van de planeet voor ons dan wel een acuut en levensbedreigend verschijnsel is, maar dat het nog niet het ergste is wat ons te wachten staat. Het toeval wil namelijk dat over 2,8 miljard jaar ons heelal uit elkaar scheurt vanwege haar toenemende uitdijing én de massaal rondfladderende zwarte materie. Zo kun je op je eigen miezerige planeetje natuurlijk issues hebben totdat je groen en geel ziet, maar een universum dat uit elkaar valt – ik neem even aan dat dit bedoeld wordt met heelal - is een probleem van een veel hogere orde.
Toegegeven, de tijdschaal verschilt en niet zo’n beetje ook. Het is niet waarschijnlijk dat we als soort nog bestaan over 2,8 miljard jaar en het is zelfs aan te nemen dat we er over (uiterlijk!) enkele millennia niet meer zijn. Uitsterven is namelijk normaal voor soorten op deze aarde en ons vernuft heeft ons tot nu toe niet echt geholpen om ecologisch gezien een beter leefbare wereld te maken. Dus dat we er op een keer niet meer zullen zijn, bijvoorbeeld omdat we de tent definitief te hard hebben opgestookt, neem ik eigenlijk voor gegeven aan. Het is een magere geruststelling, maar mocht het universum alsnog in bonken storten, dan zal onze soort dat gelukkig niet meemaken.
