Wat lees ik toch in de Volkskrant van vandaag, van de hand van ene Duco Kniepstra? Hij lijkt zich daar zomaar iets heel erg essentieels af te vragen in de discussie over de bezuinigingen op de kunst, namelijk:
“Hoe komt het toch dat veel gewone mensen met een bescheiden inkomen bereid zijn om 50, 70 of zelfs 100 euro neer te tellen voor een avondje met Marco Borsato of André Rieu of voor een ‘Van den Ende-Musical’, terwijl de elite, met doorgaans een hoger inkomen, niet meer hoeft te spenderen dan 15 tot 30 euro voor een theatervoorstelling van Toneelgroep Amsterdam?”
Even verderop in zijn stukje stelt hij dat” de elitekunstsubsidie dus onzinnig is omdat dan ook die kansarme Borsato-lover via zijn belasting meebetaalt aan een kaartje voor meneer dubbel-modaal die een ballet-je of een operaatje meepikt. En inderdaad, dat slaat eigenlijk helemaal nergens op! Althans, als het niet de verstopte boete is voor het leuk vinden van Marco Borsato tenminste, want als dat zo is, dan moet ik er nog even over nadenken.
Laten we wel wezen, over smaak valt nu eenmaal te twisten…
Ik heb weer wat geleerd vandaag. Ik heb niets met elitekunst, dus ik ken de toegangsprijzen niet. Ik betaal de volle mep in het filmhuis, in bioscopen kom ik bijna niet, en een bezoek aan het theater is een zeldzaamheid. Musea, worden die ook gesubsidieerd? Ik loop daar namelijk wel regelmatig eens naar binnen. Daarover hoorde ik laatst een geinig balletje over sponsor-financiering opgooien. Dat doen ze in het Amerikaanse – voor alle kunst trouwens – en daar willen ze niet anders. Staatssteun zou de spunk teveel uit de kunst halen en de afhankelijkheid van dat instituut te groot maken. Daar hebben ze in de VS dus geen zin in.
Dat een dergelijke houding hout snijdt, zie je aan de blinde paniek die nu hier in Nederland uitbreekt op het moment dat vadertje staat naar de geldkraan kijkt. Volgens mij klopt daar geen bips van.
De Mars der Beschaving, die het publieke parasitisme dat hierboven staat beschreven had moeten redden, lijkt eerder een Afgang der Beschaving te zijn. Waarom zou de kunst in dit land haar broek niet zelf kunnen ophouden? “Ga maar dokken voor je kaartjes, stelletje veelverdieners”; denk ik dan. Dat moet je bij Borsato tenslotte ook.
