Even een ultra-korte notitie maken. Ik zit ten zuiden van de Alpen en het is hier helemaal nix voor mensen met gewichtsissues. Wat ik hier zie, proef en ruik is alleen maar eten en drank van de allerbeste soort. Het is hier geen enkele kunst om een kilootje of twee/drie aan te komen in slechts luttele dagen.
Ik bevind mij smackbang op de grens van Toscane en de Emilia Romagna, op een bijzonder strategisch punt bovenop de Apennijnen. Het is de grens tussen het oude groothertogdom met als hoofdstad Florence aan mijn zuidkant en de pauselijke staat met als hoofdstad Bologna aan mijn noordkant. Als je proeft hoe pittig het eten hier is en hoort hoe snel ze hier praten, dan verbaast het je niet dat Cesare Borgia – van origine zo’n halfgare Spanjool – het hier ooit voor het zeggen heeft gehad. Mussolini, Stalin, Hitler, Pol Pot, Mao en Trump, het zijn allemaal voetnoten bij deze bijzonder bloeddorstige autocraat. Benito Mussolini kwam overigens ook hier vandaan, net zoals dé beroemdste Medici-slayer – en kompaan proto-anarchist – uit de geschiedenis, Girolamo Savonarola.
Geinig detail: dé Ãœber-Florentein Niccolo Machiavelli beschreef in zijn boekje “Il Principe†ergens in de 1550-iger jaren eigenlijk een vorst van het buurland – i.c. Cesare Borgia van Bologna – als voorbeeld voor zijn patroon Lorenzo de Medici (kleinzoon van Lorenzo “Il Magnificoâ€), om deze jongeling een paar praktische pointers te geven over hoe te regeren. Dat is grappig, want het is alsof een hedendaagse Belgische ambtenaar zijn koning een handboekje voor zijn verjaardag geeft met als voorbeeld onze Alex van Oranje. But Then Again: dat zou me heel niet verbazen en ik zou het de huidige Belgische regering zelfs willen influisteren.
Hoe het hier heet zeg ik niet, want dit is de plek waar ik met pensioen ga en iedereen die dit kan lezen moet hier dus wegblijven. Het begint met een “C†en het eindigt op “-astel del Rioâ€. Eten is hier een belevenis en het is een klassenverschil vergeleken met wat die zaffels in Toscane bij elkaar plegen te gooien. Ik weet na een verblijf hier echt niet waarom al die Hollanders zo gecharmeerd zijn van Toscane in het algemeen en Florence in het bijzonder, maar wat mij betreft is dat voor de ongeïnitieerde kaaskop helemaal in orde. Laat die kinkels maar lekker aan de zuidkant van de Apennijnen zitten.
Ondertussen verleg ik mijn grens over waar Noord-Afrika begint van het zuiden van Toscane naar de Apennijnen. Ik had het kunnen weten. Die bergrug vormt een natuurlijke barrière waarmee niet te spotten valt. Om een lang verhaal kort te maken: op het plaatje is wat mij betreft alles wat onder de rode vlek ligt ontwikkelingsgebied.
De Emilia geeft me een positief gevoel over mijn vaderland, meer dan mijn werkelijke vaderland Friuli-Venezia Giulia me in de regel geeft. Het is hier mooi, het leven is hier goed en bovenal is het hier niet leeggelopen van jeugd die haar heil elders in Europa heeft moeten zoeken. Hier geeft Italië nog een rijke en overvloedige indruk waarmee helemaal niets mis is.
Dan nog één laatste dingetje: ik heb een vraag bedacht voor de nieuwe editie van Trivial Pursuit:
Q: “Wat is de naam van het gebergte in het noorden van Marokko?
A: “De Apennijnen.”
