Korte aantekening bij het Cypriotisch debacle… Ik zit bij een gerenommeerde bank, denk ik. Die is wel niet in staatshanden, maar toch. Ik heb geen geld of aandelen, dus vooralsnog gaat de Dijsselbloem-manoeuvre aan mij voorbij als hier in Nederland ook onverhoopt mocht blijken dat spaarders en beleggers opdraaien voor de kosten van een bancaire fuck-up.
Want dat vind ik toch wel wat hebben. Cyprus is een fraai voorbeeld van een veranderend beeld over de redbaarheid van de financiële sector. Het simpele principe dat de mensen, die de winsten op het mondiale spookgeld-circuit normaal in hun zak steken, nu ook de rekening van haar faillissement moeten betalen, vind ik niet onverdeeld slecht. Ik kan er geloof ik niet echt mee zitten, zeker als ik hoor dat de Russische maffia zo veel zwart geld op dat eiland heeft staan. Laat ze maar betalen die gasten. Mijn medelijden krijgen ze niet.
Ondertussen is de onrust, die Dijsselbloem met zijn plan voor de redding van het waterhoofd dat de financiële sector op Cyprus heeft veroorzaakt, gestaag aan het toenemen. Investeerders in de rest van de Eurozone zien de bui natuurlijk al hangen. Want wat nu te doen als je een enorme tiet met geld hebt die je ergens moet zie te stallen? Een belastingparadijs is niet meer aantrekkelijk, zeker niet als het binnen Europa ligt. Mijn verwachting is dat alle vrijplaatsen van dien aard op hun tijd zullen omvallen. Als ik nu geld in Liechtenstein of Luxemburg zou hebben, dan zou ik het geloof ik toch overhevelen naar Nederland. Over Zwitserland maak ik mij geen zorgen, omdat haar economie niet zo zwaar op de financiële sector leunt. Die hebben daar namelijk ook echte grote-mensen-industrie; zoals een hooggewaardeerde fijnmechanische bijvoorbeeld. Maar die andere twee landen komen nog wel eens onaangenaam in het nieuws, vermoed ik.
En dan nog. Dijsselbloem verdedigde zich gisteren op het nieuws tegen de hoon die over hem werd uitgestrooid door te stellen dat de tijd van het fiscale vangnet voorgoed voorbij is. Als ik nu veel geld ergens wil neerzetten, moet ik mij volgens hem beraden op de bank waarbij ik dat doe en het land waarin deze zich bevindt. Is de hoge rente of dividenduitkering die ik krijg geen teken van het hoge risico dat de managers, bankiers en landsbestuurders nemen? Is het niet verstandiger om conservatief te sparen of te beleggen en om banken wat beter in de gaten te houden? Waarschijnlijk is het antwoord op deze vragen “ja”, maar veel winst vangen is net zoals roken; als je er eenmaal aan gewend bent dan is het moeilijk om te stoppen. De spaarders, beleggers en bestuurders in die lucratieve fiscale luwtezones zullen toch aan de rehab moeten.
Het zijn luxeproblemen, die mij niet raken. Maar een beetje voel ik wel mee met de hardwerkende en minderbedeelde slachtoffers van de Cypriotische lichtzinnigheid. Je wilt als brave burger toch dat de overheid waakt over je veiligheid, je geld en je integriteit. Maar dan moet die overheid wel oog hebben voor de instabiliteit die een economie, die vrij exclusief drijft op opgefluft geld, met zich meebrengt. En als ze dat niet heeft kan ze, op het moment dat het dus echt mis gaat, wel naar Duitsland en Nederland gaan zitten wijzen, maar dat is krokodillentranerij. Daar komt nog bij dat ze wel mijn belastingcenten willen hebben om hun hachje te redden, wat de Cyprioten gek genoeg in het geheel niet noopt om nu op straat een toontje lager te zingen.
Geheime tip: ik heb nog een tientje en ben toch een klein beetje nerveus aan het worden. Wat zal ik doen? Investeren in een lunch en een gevulde koek? Ik zeg: “Gelijk doen! Voordat er een run op de snoepautomaat ontstaat…”
