Het zijn soms van die kleine berichtjes die me aan het denken zetten. Nu ook weer: “Turkse immigranten in Duitsland moeten integreren, maar niet assimileren tot een niveau waarop ze hun eigen cultuur verliezen.” Dit zei de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan zondag in een toespraak in het West-Duitse Düsseldorf. Leuk om te lezen is zoiets. Maar echt begrijpen doe ik het niet.
Kennelijk is er een glijdende schaal met aan de ene kant een soort xenofobisch conservatisme waarbij men uitgaat van een coûte que coûte behoud van de eigen identiteit en cultuur binnen het gast-gevende systeem, met aan de andere kant van die schaal een volledige ontbinding van die identiteit om zo in de omringende culturele context op te lossen. Als etnisch Italiaan van de tweede generatie weet ik wel waar ongeveer het optimum zit, en dat is dichter bij de gastlandidentiteit dan bij die van het eigen achterland. Mij zal het voor het overige ook worst zijn of over 200 jaar de cultuur van mijn voorouders nog bestaat. Indien niet, dan heeft ze zich cultuur-evolutionair gezien gewoon niet kunnen handhaven. Tant pis!
Er wordt erg krampachtig vastgehouden aan culturele identiteiten als je het mij vraagt. Het suggereert ook dat die makkelijk zouden verdwijnen, wat niet zo is. Kijk naar de Nederlandse eetgewoonten en je ziet hoe het werkt. Bij welk straatstalletje krijg je eigenlijk boerenkool met worst? Hoe zit het met die Hollandsche handelsgeest die niet op het idee komt om een “Grootmoeders Gehaktbal Met Prak” tentje te openen tussen de shoarma- en de falafel boeren? Wakker worden jongens.…
