“Iran wil met een nieuwe vorm van censuur de invloed van het internet terugdringen. De Iraanse internetgebruikers moeten via een ‘nationaal internet’ worden ontkoppeld van de rest van de wereld. Met het project wil het Iraanse leiderschap het gevecht over de controle van het internet beslechten.” Dit staat in de Wall Street Journal.
Er zijn meerdere regimes die door middel van Internetcensuur de instroom van staatsgevaarlijke en “cultuur-ondermijnende” ideeën willen voorkomen. Birma, China, Cuba, ze houden er allemaal niet van als vrije meningen en populaire zelfdenkerij schering en inslag worden.
De regimes in kwestie zijn volledig afhankelijk van repressie in alle soorten en maten – vooral als het er om gaat te voorkomen dat de bevolking ziet hoe vrije informatie en culturele vooruitgang ervoor kunnen zorgen dat een natie haar middeleeuwse bestaan achter zich kan laten. Het is juist die middeleeuwse bestuursattitude die de regimes van het foute soort in het zadel houdt.
Hoe harder de “staatsvijandige” ideeën van oppositie en buitenland door een regime bestreden worden, hoe meer het blijk geeft van misdadige intenties, ordinaire machtshonger en schaamteloze onderdrukkingsdrift. Iran heeft zich wel vaker gediskwalificeerd als staat die respect heeft voor haar bevolking, en als ik naar de regio kijk dan zou me dat al lang niet meer moeten verbazen. Er is een “common factor” en die heet religieuze repressie.
Ik denk dat we hier in Europa de hoop op moeten geven dat het ooit nog wat wordt met enige vorm van democratisering ten oosten van de middellandse zee. Het zit er gewoon niet in. Het geweld dat gebruikt wordt door de verschillende regimes die nu door hun bevolking ter verantwoording geroepen worden, gaat alle perken te buiten. En opgetreden wordt er alleen tegen Libië. Maar hoe zit het met Syrië, Jemen, Bahrijn, Saudi Arabië en Iran – om er maar eens een paar te noemen? Daar ontbreekt bij de internationale gemeenschap kennelijk de juiste motivatie om de bevolking te helpen tegen het geweld en de onderdrukking van hun machthebbers – wat laat zien dat die motivatie in ieder geval niet het helpen van de bevolking is. Maar ook dat wisten we al.
