Tot mijn grote vreugde meldt mijn Volkskrant mij goed nieuws: In navolging van zijn Egyptische collega Mubarak heeft de Jemenitische president Ali Abdullah Saleh woensdag het einde van zijn bewind aangekondigd. Hij ziet af van een verlenging van zijn presidentschap als zijn huidige ambtstermijn over twee jaar afloopt, en hij zal ook geen familielid aanstellen als opvolger.
Kijk, en DAT willen we nu hebben: een golf van omvallende ondemocratische regimes en dynastieën, net zoals we er daarvan al een paar hebben gehad in andere gebiedsdelen – en in andere tijden. We hadden Europa, dat in een paar honderd jaar van “feodaal” naar “democratisch” is gegaan op de meeste plekken. Dat heeft overigens tot omstreeks 1976 geduurd, toen Franco onderuit ging in Spanje. Het Oostblok is gevallen, tussendoor gleed het apartheidsregime in Zafrika onderuit en in Zamerika is het wat de democratisering betreft in de laatste 1,5 decennia op de meeste plaatsen ook de goede kant op gegaan. Zelfs op Cuba! (Maar weer NIET in Venezuela…) Ondertussen is China ook aan haar eigen proces bezig en nu begint in Nafrika de ene despoot na de andere te struikelen. Is dat mooi of niet?
Ik vind het wel wat hebben, al die hoge omes die nu van hun troon worden geblazen – terwijl ik dacht dat ze daar gebeiteld zaten. Niet dus. Ik begin heel benieuwd te worden naar wat er nog meer op deze aardkloot mogelijk is – dingen waarvan ik dacht dat ik ze niet meer zou meemaken.
