Het zou wat zijn, zo’n kop in de krant: “Kaddafi krijgt asiel in de villa van Berlusconi!” Het zou de twee lotgenoten zo veel beter tot elkaar brengen. Lotgenootschap schept een band, zullen we maar zeggen. En het waren toch al best goede vrienden geworden de laatste paar jaar. Het zal de gemeenschappelijke factor “ijdelheid” wel zijn die ervoor zorgt dat ze zich tot elkaar voelen aangetrokken in de woelige wateren van hun bedreigde regimes. En hun gedeelde voorliefde voor extravagantie help waarschijnlijk ook.
Nu kan Silvio vooral een grote bek geven en slechts net doen alsof er niets aan de hand is wanneer hij in zijn land onder vuur ligt van de door hem zo vervloekte rechterlijke macht. Hij hoeft daarbij alleen zijn eigen ondergang maar te vrezen. Bij Kaddafi ligt dat anders. Daar kan een hele dynastie omvallen. De troonopvolger – Saif al-Islam Kaddafi – kan met droge ogen op de Libische televisie verklaren dat “het Libische leger achter Muammar Kaddafi staat en dat zij de veiligheid van Libië koste wat kost zal afdwingen.” En die kosten kunnen zo hoog worden als een heuse burgeroorlog. Veiligheid afdwingen betekent in het Libië van nu: het doodschieten van burgers. Ik associeer wat in het vrije en denk aan kinderen en badwater, mosterd en maaltijden en het spannen van paarden achter de wagen. En aan een waanzinnige Hitler die ook altijd dacht dat hij het heil van het Duitse Volk in levende lijve was… tot aan het moment van zijn dood.
Waar Silvio de rechterlijke macht als zijn grootste bedreiging ziet, daar is Kaddafi vooral bang voor zijn eigen volk. Beiden zijn ervan overtuigd dat zij lichtend zijn in de grote duisternis waarin de natie – wel of niet vertegenwoordigd door onafhankelijke rechters die oordelen langs democratische wetten – verkeert. Beiden zijn bereid om hun geloofwaardigheid op te offeren om hun gelijk te krijgen. Het is buitengewoon betreurlijk dat dit in Libië zo veel mensenlevens gaat kosten.
