Het is een leuke vraag om je te stellen, of we eigenlijk van Mars komen. Zeker in het tijd dat we als mensheid toch aardig ons best aan het doen zijn om daar een keer persoonlijk terecht te komen. Alhoewel, het origine-verhaal dat nu in de pers rondzingt gaat natuurlijk niet echt over ons zelf. Het gaat over onze moleculaire voorouders, waaruit wij en al het andere leven na vele, vele millennia zijn geëvolueerd. Voor de securiteit: we praten over een bouwsteen die voor de vorming van leven essentieel is, namelijk een geoxideerde vorm van molibdenum. En zeker niet over iets dat al leeft.
Ik kom het ergens onderin de wasmand tegen, dit bericht. Het is de voorlopige conclusie van biochemicus Steven Benner van het Westheimer Institute for Science and Technology in Florida. Zijn stelling is simpel. Geoxideerd molibdenum is essentieel als bouwsteen voor het leven zoals wij dat hier op aarde kennen. En aangezien het element molibdenum zelf nog niet kon voorkomen op de aarde van zo’n 3 á 4 miljard jaar geleden, omdat de omstandigheden dat niet toe lieten, lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat het onze kant op gekomen is met een kluit op ramkoers. En Mars is een goede kandidaat, dus dat zal dan wel de bron geweest zijn. Dat wil zeggen, als het niet van nog veel verder kwam en onze molibdenum-leverancier buiten ons zonnestelsel zit.
Wat denk ik hiervan? Ik vind het goed voor te stellen dat de stelling klopt. Tenslotte hangt Mars al een hele tijd bij ons in de buurt en is het niet onwaarschijnlijk dat er in de beginperiode van ons zonnestelsel wat Martiaans gruis is losgekegeld door een over-enthousiaste asteroïde, die vervolgens op onze oppervlakte is gekletterd. Met het water dat we hier in ruime hoeveelheden hebben moet het ook ongeveer zo gegaan zijn, maar dan met kometen als bron. Ik heb de bijbel er wel eens op nageslagen en volgens Genesis‑1 waarde god reeds over het water toen hij nog aan zijn schepping moest beginnen. Dat geeft hem dan wel de credits om de Eerste Echte Supreme Surfer-Dude te zijn, maar ons water is toch echt niet zijn verdienste.
Alle gekheid daargelaten: het mooie van deze these is natuurlijk dat er een nieuwe steen uit ons homo-centrische bouwwerk wordt getrokken, dat ons altijd heeft geleerd dat wij de apotheose van de schepping zijn. Want als we ontdekken dat het echt zo is wat hier boven staat en de eerste stappen op weg naar aards leven werden op Mars gezet, dan moeten sommige van onze broeders toch maar eens gaan verklaren waarom Mars niet in de bijbel voorkomt. Ik geef het de arme christenen te doen om een nieuwe theorie te bedenken waarin onze buurplaneet de plaats krijgt die zij verdient. Ze zullen er overigens wel uit komen, want ze de-rationaliseren alle bevindingen van onze noeste wetenschappers met een simpele handwuif weg. Maar dat maakt de exercitie om de heilige geschiften te moeten updaten niet minder interessant. Voor alle andere stervelingen zou het inzicht dat het leven van buiten deze planeet afkomstig is wel eens een aardig moment kunnen zijn om wat bescheidenheid te leren. Het maakt ons wel heel erg klein en onbetekenend ineens.
Zo zij maar weer aangetoond dat de enige zin van het leven de zin is die je er zelf aan geeft. Dan maakt het ook niet meer uit dat onze grondstoffen van Mars komen en bijvoorbeeld ook niet dat we zonder onze galactische stofzuiger Jupiter – die al heel lang netjes het aarde bedreigende ruimtepuin opvangt – geen schijn van kans hadden gehad. Ik hoef maar een paar van dat soort triviale weetjes bij mezelf op te roepen om me te realiseren hoe miezerig we op kosmische schaal eigenlijk zijn.
