Oké, ik maak regelmatig een schuiver als ik een film zie. Ik heb geen perfecte hand van keuze. Maar er zijn momenten waarop ik denk dat ik echt beter op had moeten letten omdat ik me niet kan voorstellen wat ik nu weer in deze kutfilm aan het doen ben! Precies zo’n moment had ik dit weekeinde dus.
Toegegeven, een mooie meid als Jennifer Lawrence kan een hoop goedmaken. Maar ondanks haar bijna perfecte verschijning – ik vind haar echt geweldig mooi – kon er niet veel meer worden gered van deze film. Het blijft ondanks Jenny een van de ergste wangedrochten die ik ooit heb gezien.
Sterke bewoordingen vragen om een uitleg. Misschien zou ik in iets neutralere termen kunnen schrijven over dit debiele, fascistische en misdadige stukje perversiteit dan ik hierboven doe. Maar dat lukt me niet. Ik vond dit prul zo slecht, dat ik er nog steeds geïrriteerd door raak als ik er aan terugdenk.
Wat zit me eigenlijk dwars? The Hunger Games is een Science Fiction film gebaseerd op het eerste boek van een trilogie. Deze trilogie bestaat uit “The Hunger Games”, “Catching Fire” en “Mockingjay”. De synopsis is voor de liefhebbers te vinden achter de voorgaande link. Die was voor mij persoonlijk een geruststellende en noodzakelijke uitleg van het gehele verhaal; iets wat ik ook nodig had na het zien van – naar bleek – deel 1 van de serie. Want als ik die niet had gevonden, en in het misverstand was blijven leven dat dit eerste verhaal alles was, dan was het plot – beperkt tot dat van boek 1 – nog onbevredigender geweest dan nu.
The Hunger Games beschrijft een fascistische maatschappij die geweld glorificeert, en wel op een manier die door Joseph Stalin tot kunst verheven is. Op zich is dat al genoeg om mij op de kast te krijgen. Maar erger is: de film draait rond een soort talentenjachtachtige wedstrijd, waarbij er niet gezongen wordt, maar waarbij kinderen elkaar afslachten tot de dood. 24 stuks tussen de 12 en de 18 jaar, en er blijft er – in de regel – maar ééntje leven. En daarmee is de film dan klaar. De fascisten vallen niet, de dictator sterft niet en de maatschappij wordt niet door rebellie omver geworpen. Voor een revolutionair – of anarchist – is er geen lol te beleven aan deze film.
.….vandaar dus de meerwaarde van de twee opvolgende boeken, waar dat revolutionaire moois allemaal wel gebeurt.….
Je kunt mij een hoop wijs maken, maar kinderen die elkaar opjagen en als een stelletje wilden de pan inhakken is – onder welk mom of in welk kader dan ook gebracht – een verwerpelijk, pervers en misselijkmakend gegeven. Zo. En wat ben je voor een idioot als je van zo’n film gaat zitten genieten? De (meeste) kinderen die ik bij me had vonden hem leuk, maar die hebben nog geen hoger moreel of politiek besef. Maar waarom is dit eigenlijk een bestseller? Als dit soort meuk populair is, dan kunnen de vraagtekens die ik toch al heb bij de attitude van het generale publiek niet groot genoeg zijn. Om het maar heel kort door de bocht te stellen: deze film is een waterscheiding van Stanley Milgram-achtig signatuur. Als je dit gedrocht goed vindt – als volwassene – dan is er iets heel ernstig mis met je.
Het verhaal daargelaten; ik heb ook zelden zulk slecht camerawerk gezien. Het was “Hill Steet Blues” in het kwadraat, qua bewegingen dan. Een teiltje tegen de zeeziekte was daarom niet weg geweest. Ik ben blij dat ik op de helft ben weggeslopen, samen met mijn jongste, die er ook geen ene reet aan vond. We hebben een avondlijk wandelingetje gemaakt totdat de rest naar buiten kwam en zo toch nog een beetje verprutste tijd ingehaald.
