Wat een leuke onzin hoor je toch tegenwoordig in de media. Gisteren kwam ik op een zekere gelegenheid tijdens een korte browse-sessie met mijn slimme telefoon het bericht tegen dat er gepoogd is in de tweede wereldoorlog om Hitler minder mans en meer vrouws te maken.
Het is een kostelijk verhaal en het zou zomaar waar kunnen zijn. De bron is de Britse Telegraph, waarin ene professor Ford, wetenschapsschrijver en lid van de Cardiff Universiteit, vertelt dat “er een geallieerd plan was om oestrogeen in Hitlers eten te smokkelen met als doel zijn geslacht te veranderen – zodat hij vrouwelijker zou worden en minder agressief.”
Op zich is het een leuk plan en er worden ook heel wat leuke details in vermeld – alsook nog meer hilarische opties van de duidelijk desperate Britten. Maar ik heb er toch een paar kanttekeningen bij, die het verhaal sterk op een “hoax” laten lijken.
Het idee komt uit de Londense experimentele psychologie in de jaren (19)40, waar het hip begon te worden iets met geslachtshormonen te doen, met als doel gedrag te veranderen. De stap naar Hitler was daarom snel bedacht en in het bericht wordt de suggestie gewekt dat de vereiste toegang tot Hitlers eten – door geheime agenten in geallieerde dienst – geregeld was. En daar wringt mij de schoen dus een beetje. Als Hitler zo benaderbaar was voor zijn vijand, waarom hebben ze hem dan niet echt “gemurkst”? Zeker met een langzaam werkend gif waaraan ook zijn voorproevers pas na enige dagen gecrepeerd zouden zijn, had dat toch een wis einde aan de verschrikkingen van zijn regime gemaakt? Toch is het niet gebeurd. Hebben we hier te maken met gereconstrueerde grootspraak?
Een ander probleem dat ik met dit plan heb is dat er wordt gesteld dat Hitler met meer vrouwelijke hormonen in zijn lijf minder agressief geweest zou zijn. Ik waag dat te betwijfelen. Ten eerst denk ik aan de hand van de literatuur die nu over Hitlers seksualiteit spreekt – een relatief” onderbelicht gebied als je het mij vraagt – eerder dat Hitler al ruim genoeg in zijn oestrogeen zat en er niet veel meer bereikt had kunnen worden met een hogere dosis. Misschien dat hij grotere tieten had gehad, maar dat was dan ook alles geweest. Onze Adolf was om te beginnen al niet echt een “vent”, althans, zo komt hij op mij niet over. Zonder onaardig te willen worden: een rel-nicht is een betere term voor dit heerschap. Als je naar zijn uiterlijk kijkt, zijn ijdele, narcistische zelf-fixatie, dat belachelijke kapsel, die hoge laarzen en die ruitersbroek, dan zie je het al meteen: “dit is een latente leather-boy, op weg naar een herenbijeenkomst in herberg Den Gezalfde Ster”… Maar alle gekheid daargelaten, aannemelijker is dat Hitlers kronkel alleen nog maar te verhelpen was met een neurochirurgische ingreep, Kalasjnikov-stijl. En voor het overige heb ik niets tegen rel-nichten.
Dan als laatste toch nog even een opmerking van culturele aard. Mijn ervaring met radicale vrouwelijke strijders heeft mij nooit op het idee gebracht dat zij minder agressief waren dan de mannelijke kameraden. Het lijkt eerder andersom te zijn. Als de dames eenmaal het krijgers-pad op gaan, dan moet je goed achterom gaan kijken. Daar is niks met vrouwelijke zachtaardigheid. Een vrouw kwaad maken is gevaarlijker dan een tijger bij zijn staart grijpen. Stalin wist dit trouwens ook al, want hij zette vrouwen in bij de anti-desertie eenheden, die achter het front de soldaten moesten doodschieten die tijdens de strijd te ver naar achteren bewogen in plaats van in de richting van de vijand.
Toch is dat typisch. Elke man in mijn omgeving weet hoe venijnig en rücksichtslos vrouwen kunnen zijn. Dat ze dat in het Londen van 1940 niet zagen geeft toch te denken. Wereldvreemd, dat is wat ik bijna denk over die Britten.
