Op een gegeven moment is het echt niet leuk meer. Maar toch gaat het gewoon door: de malversaties van de bankiers, die elkaar, zichzelf en hun prospects grote sommen geld en steekpenningen toespelen. Vandaag staat weer in de krant hoe een stelletje Spanjaarden – i.c. Rodrigo Rato en Miguel Blesa van de bank Caja Madrid – voor vele miljoenen de kluit belazerd hebben terwijl hun bank door de belastingbetaler overeind gehouden wordt. En ze vinden dat nog heel normaal ook.
Ik zou ondertussen denken dat die bankiers van de bankencrisis zouden hebben geleerd dat een aantal zaken echt niet meer kan. Het lijkt zo simpel en het ligt zelfs in de 10 geboden verankerd. We mogen niet stelen, we mogen niet besodemieteren en we mogen niet afgunstig zijn. Het gebod dat ons vertelt niet te mogen doden wil ik voor de gelegenheid bijna negeren, omdat ik denk dat de hardleersheid van de geldwerkers misschien alleen met een standrechtelijke executie gefixt kan worden.
Helaas heb ik een nog groter principieel probleem met de doodstraf, dus die witteboordencriminelen komen er na de revolutie misschien nog levend vanaf, zij het dat een enkeltje strafkamp voor de rest van hun leven het minimale is dat de RARa. (Revolutionaire Antikapitalistische Raad) vanaf het jaar 0 U.S.D.W.R. (Ultieme Sociaal Democratische Wereld Revolutie, geprojecteerd op een tijdstip ongeveer 20 jaar na nu) ze zal moeten opleggen. Want alleen dat soort sancties zal het volk nog enige genoegdoening kunnen geven, nadat het heeft gezien hoe de banken en andere geldwizzards haar met een strak gezicht en overheidssteun het zuurverdiende geld uit de zak is blijven kloppen.
Het is werkelijk tenenkrommend. Na de wereldwijde bankencrisis, opgestart door de Sub-Prime hypotheekzwendel van de Amerikaanse banken – en aan alle kanten nagevolgd door de banken in alle andere landen met de verkoop van spookartikelen en soortgelijke flessentrekkerij – is het niet onredelijk om te verwachten dat die bankiers zich aan de wet zouden gaan houden én dat ze zouden afzien van hun reguliere corruptiepraktijken. Niets is echter minder waar. Om de een of andere voor mij volstrekt duistere reden verwacht de EU van haar geldwerkers dat ze zichzelf kunnen reguleren, ondanks hun misdadige verleden. Het is alsof meneer de inbreker of winkelovervaller tegen de rechter zegt dat hij er zelf wel voor zorgt dat hij weer op het rechte pad komt, waarna er wonderwel geen vervolging wordt ingesteld.
Moet de burger daar nou respect voor hebben? Moet die het voorbeeld volgen en ook gaan stelen van de gemeenschap, net zoals al die nette bankiers, bestuurders en andere hoog-profiel pakkendragende zwendelaars? Ik bedoel maar, er wordt hier natuurlijk geen misselijk signaal afgegeven als vervolging van de delinquenten uitgesloten lijkt. “Misdaad loont” is wat we hier leren. Je moet het alleen goed weten te brengen en tot de juiste incrowd behoren.
Het neoliberale gedachtegoed is heel duidelijk in haar stelregel dat de vrije markt het medicijn is voor elke financieel-economische kwaal, totdat de ondernemers, die een risico zijn aangegaan dat de mist in is gelopen, de rekening gepresenteerd krijgen. Dan is het ineens te verdedigen dat deze door de burger moet worden betaald. Ik heb nog geen ondernemer gehoord die het met deze kromme logica oneens is. Wat mij betreft is “ondernemer” ongeveer synoniem aan het worden met “sjacheraar”, “fraudeur”, “parasiet” en “crimineel”. Het is erg kort door de bocht en ik doe er veel mensen mee tekort, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Ik kom steeds meer en vaker tot de conclusie dat een sterk doorgereguleerde sociaal-democratie met harde maatregelen tegen ongewenste kapitalistische uitwassen de enige kans is die we als mensheid hebben op een rechtvaardige verdeling van levensstandaard, welvaart en inkomen.
Nog zoiets: waren de banken tijdens de crisis – of nu nog steeds – überhaupt wel “to big to fail”? Ik geloof er helemaal niets van. Het is een kapitalisten-excuus om de rekening van hun falen bij de burger neer te leggen. Net zoals ze altijd al gedaan hebben met alle andere zaken die ze hadden kunnen regelen in termen van sociaal beleid – in plaats van blinde winstmaximalisering. Nu moet de staat het doen. Op zich geen slecht idee, maar dan moeten de lasten wel omhoog, vooral voor de grootverdieners en kapitaalbezitters. Ik maak me sterk dat we daarmee gemakkelijk een nette, lekker grote maar sluitende onderwijsbegroting kunnen financieren. Als we een industrieel complex hadden gehad met een zwak voor onderwijs, dan hadden we nu ook een Onderwijs Industrieel Complex gehad, met alle voordelen van kapitaalsinjecties, investeringsondersteuning en niet te vergeten een gewetenloze lobby van dien. Moet je eens kijken hoe goed we dan ineens waren opgeleid. Nu wordt er een gigantisch vermogen in het Militaire en Security Industriële Complex gestort. Het is een sociale werkplaats van enorme proporties. En toch blijven die industriëlen – als het even kan gelieerd aan die halfgare Republikeinen of de ronduit leugenachtige Tea Party – maar klagen over die “grote” overheid. Hoe dom kunnen die neoliberalen zijn? Het zijn de mythe van de vrije markt en de goedgelovigheid van het gemene volk die ervoor zorgen dat de grootindustriëlen en hun geldschieters nog steeds met die onzin wegkomen.
Dat doet me eraan denken dat de politieke partijen van kamerbreed Nederland voor lastenverlichting zijn. Allemaal. Daar snap ik dus geen ene geen bips van. Ik hoef geen lastenverlichting, maar wil wel een nieuwe lastenverdeling, die de rijken veel meer laat betalen. Dat zou er wel vanaf moeten kunnen. Tenslotte is die rijkdom vergaard op kosten van de gemeenschap – eventueel over vele generaties – en de uitgebuite arbeider. Klassiek Marxisme? Ja, dat is zo. Maar let op mijn woorden, Marx komt terug en niet zo’n klein beetje ook.
