De Kobayashi Maru is een test waarvoor je niet kunt slagen. Hij is gemaakt om te onderzoeken hoe officieren van Star Fleet zich houden in het aangezicht van een no-win scenario.
De test is gemaakt door Spock, voormalig wetenschapsofficier aan boord van de USS Enterprise. Hij is een logica-lievende Vulcan, een soort die logica als hoogste en beste staat van bewustzijn beschouwt. Het is een man verstoken van elk gevoel, hard en genadeloos, zowel voor hemzelf als voor anderen. Voor hem is de emotionele mens minderwaardig. Hij is daarom de aangewezen persoon om de meest onuitvoerbare, onmenselijke en frustrerende opdracht mogelijk te bedenken.
Wie aan de test begint weet één ding zeker: geen moeite zal goed genoeg zijn, geen techniek of inzicht maakt iets uit, er gaat altijd iets op catastrofale wijze mis. Falen is bij de Kobayashi Maru gegarandeerd. Het zit ingebakken in de kern van de exercitie.
Er is één kadet en aspirant officier die ooit de Kobayashi Maru heeft doorstaan, en dat is James T. Kirk, voormalig kapitein van de USS Enterprise; oud studiegenoot en scheepsmaat van Spock. Hem lukte het om de test vooraf te saboteren, zodat het onontkoombare van de No-Win situatie werd omgezet in een opdracht met winbare opties. Spock kon niet anders dan toekijken.
Wat leren we hiervan? Eigenlijk vooral dat verliezen een kunst is, die iedereen moet leren. Het maakt een mens beter. Het maakt een mens tot iemand die niet wordt gedreven door blinde competentie-neurose of betweterigheid; een individu dat falen, fouten maken en vergissingen begaan toestaat; zowel van zichzelf als van anderen. Fouten en vergissingen zijn namelijk essentieel voor elk leerproces.
De stelling hierboven is eveneens houdbaar: “Cheating is Fundamental” Vertaald naar het Nederlands is deze poly-interpretabel. Is valsspelen fundamenteel of is het noodzakelijk? Beide betekenissen zijn in de Nederlandse vertaling toegestaan. Het hangt af van je mensbeeld. Bij de eerste versie is dat een stuk somberder dan bij de tweede. Ik houd het bij de tweede, zij het dat ik de originele bedoeling van de Kabayashi Maru toch de meest charmante vind.
