Er zijn twee artikeltjes vanmorgen die mijn oog grijpen. Het eerste doet kond van het feit dat wetenschappers drie nieuwe soorten paddenstoelen hebben gevonden en het tweede brengt het nieuwtje dat de firma Farm Frites een bedrijf gaat bouwen. De gemeenschappelijke deler is China.
Zo’n nieuwe soort die gevonden wordt hoort een leuk nieuwtje te zijn. Het maakt niet uit in welke tak van sport dat gebeurt. Een nieuwe vogel, vis, veldmuis of bacterie, het is toch een verrijking van onze mega-biotoop. Althans, dat is hoe het zou moeten. Echter, met de vondst van de nieuwe paddenstoelensoorten in China ligt het wat mij betreft toch een tikkie anders. Die zijn namelijk aangetroffen in een bakje voor culinaire consumptie bedoelde en gekochte paddo’s. Gewoon, zo’n blauw dunplastic bakje dat je normaal zonder al teveel plichtplegingen in je eten kiepert.
Ik zie het al voor me. Die Chinezen leveren dus paddo’s in hun producten mee die nog niemand kent. Nu kan ik mijzelf een zeikerd noemen als het om eten gaat, alhoewel dat best meevalt voor een Italiaan. Maar met paddenstoelen moet je wel heel goed oppassen. Dat heb ik altijd van mijn oma zaliger, die toen nog geen zaliger was maar sindsdien zelf aan de paddenstoelen is overgeleverd, geleerd. Want voordat je het weet eet je er eentje die gelijk je laatste is. Of je krijgt een ongelofelijke paddo-trip zonder dat je daarop gerekend hebt; of terwijl je geen idee hebt wat je overkomt. De mij welbekende Vliegenzwam kan beide situaties veroorzaken, mits voor optie twee zorgvuldig klaargemaakt.
Kortom, dat voedsel dat uit China komt is misschien wel een beetje onveilig, vooral als het om pluksel gaat dat door een onbekende onbekwame seizoenarbeider uit het bos is gehaald. Dat heet, als er echt nieuwe soorten in dat bakje zijn gevonden natuurlijk, want ik begrijp dat de jury daar nog niet helemaal uit is. Ondertussen, terwijl ik dat afwacht, eet ik denk ik geen uit China geleverde paddenstoelen meer. En ik twijfel nog over ander voedsel waarbij de voortekenen niet gunstig zijn. Daar ben ik eerlijk in.
Maar er is meer aan de hand. Het bedrijf Farm Frites, leverancier voor fastfoodketens en supermarkten, gaat ten noorden van Peking in de provincie Binnen-Mongolië op termijn 200.000 ton aardappels per jaar verbouwen. Dat gaan ze dan vervolgens bakken in een frietbakkerij die ze er eveneens gaan neerzetten. Dat is helemaal geen gering plan en ik vraag me dus ook gelijk af waar ze dat precies op gaan doen. Was een groot deel van China ondertussen niet een ecologische rampzone geworden? En is dat soms waar Farm Frites die piepers uit de grond gaat trekken? Afgaand op het eerste verhaal denk ik dat we daar misschien nooit achter gaan komen, want de autoriteiten nemen het in China wat betreft voedselveiligheid niet zo nauw. En dan nog wat: hoe zit het met dat vet waarin ze gaan frituren? Ik begrijp van de vaderlandse frieteurs dat daar veel winst valt te behalen, vooral als je nog even doorbakt in slons die al lang over haar houdbaarheid heen is.
Met andere woorden: ook de frites van Farm Frites komen er bij mij niet in, wat overigens helemaal niets nieuws is, want ik eet thuis geen friet en in fastfood “restaurants” kom ik al helemaal niet. Daar ben ik dan net iets teveel een Italiaanse voedsel-zeikerd voor. Ik blijf het zeggen: het lijkt toch het allerbeste om lokaal gekweekt, onverwerkt en seizoensgeëigend voedsel te eten. Dat is veiliger, je weet wat ermee gebeurt en het verzet zich niet tegen de Ecologische Correctheid.
Dat laatste is een nieuwe term, vandaag gratis en voor niets door mij geïntroduceerd, die zich laat afkorten tot EC..
