Het is een trucje, de titel van dit krabbeltje. Ik moet hier ook lange tijd na nu nog kunnen zien wat me ook alweer dwars zat met die plannen van Rutte-II, de zorgpremie en de nivellering die daarmee beoogd was voor het jaar 2014. Dat is nu allemaal van de baan, gelukkig en er gaat zoals het hoort gewoon weer op grotenmensenwijze genivelleerd worden – namelijk via de belastingen.
Ik heb geen bezwaar tegen nivellering en als die via de inkomstenbelasting loop treft deze als het goed is iedereen op dezelfde manier. De fiscus hanteert een ijzeren logica waaraan niet te ontsnappen valt: hoe meer belasting je betaalt, hoe meer je overhoudt. Simpeler gaat haast niet.
De zorgpremienivellering was echt een slecht verhaal. Ik zag me al betalen voor het plebs dat bij de McDonalds hun gezondheid zat weg te kanen met vuilnis-voedsel. Want helaas werkt het wel zo. De statistieken zijn er heel duidelijk over dat mensen met lagere inkomens ook ongezonder zijn. En als je daarvoor als welverdienend mens direct voor op moet draaien, terwijl je probeert er een gezonde levensstijl op na te houden, dan steekt dat. Hetzelfde geldt voor het gepeupel dat elke avond op de bank hangt en haar intellectuele vorming volledig laat versloffen, ondertussen chips, cola en misschien zelfs sigaretten consumerend ten koste van mijn zorgpremie. Nu ik er weer over nadenk dan suist mij de ergernis opnieuw in het gemoed.
Gelukkig is het niet meer aan de orde, die zorgpremie onzin. En de sociaal-democratisch inkomensnivellering, daar heb ik al jarenlang vrede mee. Die solidariteit van me blijft zelfs overeind als ik een grootgebekte arbeider of andere onder-modaler weer eens iets hoor zeggen over die geletterden, die niet echt werken en alleen maar koffie drinken. En dan durft hij nog dat neerbuigende “heer” tegen me te gebruiken ook, de vlerk. Het zal wel. Ik hoef me niets aan te trekken van een suffe rukker die het zo stoer vond om op zijn 16e te gaan werken zodat hij in het weekeinde in de kroeg zijn zelfbetaalde biertje kon drinken. Dat deed hij namelijk allemaal terwijl ik bijna tot mijn 30e met mijn neus in de boeken zat – voor twee studies – om later een goed inkomen te kunnen verdienen. Die noeste werker, die zo bijdehand was om niet te willen leren toen hij de kans had, krijgt nu een deel van mijn inkomen zodat hij fiscaal een klein beetje gelijkwaardiger wordt aan mij. Maar ik weet beter. Ik ben ook beter. En ik heb daar verder ook geen enkel probleem mee.
Het hautaine gevoel van meewarigheid dat veel arbeiders en andere laagverdieners hebben ten opzichte van gestudeerden zouden ze misschien moeten ombuigen tot nederige dankbaarheid aan de middenklasse, die zo veel voor ze bekostigt. Nivelleren is oké, maar dan moet dat ook gewoon gezegd kunnen worden, toch? Ik hoef mijn mond niet te houden omdat ik een goedbetaalde baan heb; zeker niet tegen iemand die nooit een vinger heeft uitgestoken om meer van zichzelf te maken dan een simpele, bierdrinkende en patatvretende bankhanger. Dus, solidariteit vind ik helemaal goed, maar het mag de ontvangers ook wat kosten. De prijs is mijn hoon als het gaat om hun zelf aangemeten en volstrekt misplaatste gevoel van superioriteit.
