Korte aantekening – Door de melding van de krant over een dame die door een schitterend stukje techniek haar gezichtsvermogen na 28 jaar terug kreeg, moest ik ineens aan iets anders denken. Kunnen zien na blind te zijn geweest is niet altijd een onverdeeld genoegen heb ik me wel eens laten vertellen.
De ingreep op de gelukkige vrouw, die wel wil kunnen zien, is momenteel nog heel erg nieuw. Ze heeft als één van 40 individuen een implantaat gekregen van de firma Second Sight. Deze neemt de functie van haar oog over en voorziet de retina direct van impulsen. Haar oog was kennelijk wel beschadigd maar de optische zenuw en minstens een deel van de retina zo te zien niet. Ik begrijp dat dit vaker het geval is.
Op het plaatje, dat ik gestolen heb uit de Volkskrant (sorry boys, maar dit is een privé weBlog…) is mooi te zien hoe het werkt. Ik denk dat er een heleboel mensen heel erg blij gaan worden van dit bionische oog. Maar dat hoeft niet zo te zijn voor mensen die nog nooit hebben kunnen kijken. En dat is nu precies de reden waarom ik dit überhaupt noteer. Ik heb namelijk wel eens iemand horen vertellen hoe dat is en het kostte me moeite om het me te kunnen voorstellen.
Het ging om een man die vanaf zijn geboorte blind was geweest en die door een ingreep zijn gezichtsvermogen had gekregen. Dat gebeurde toen hij al goed op weg naar de 50 was. De man vertelde dat hij heeft moeten leren kijken. Dat is namelijk geen exercitie die alleen het oog betreft, maar de visuele cortex (VC) moet ook helemaal omschakelen. Ten eerste worden de niet-visuele waarnemings-functies, die door de VC zijn overgenomen omdat daar toch genoeg ruimte voor was, verplaatst naar een ander hersenonderdeel. Een blinde hoort beter omdat de VC auditieve functies gaat verzorgen als de visuele sensoren (de ogen) de VC niet benutten. Ten tweede moet de informatie die via die ogen binnenkomt door het brein ook helemaal geïnterpreteerd worden, terwijl het dat nooit heeft geleerd. Iemand die na een levenslange blindheid ineens kan zien, weet niet wat hij ziet. Die moet in principe kijken en dan met zijn handen “hetzelfde” doen. Zo kan hij de tactiele waarneming die hij kent koppelen aan de visuele waarneming die onbekend en nieuw is.
Kunnen kijken is iets heel speciaals dat niet alleen in het oog gebeurt. Daar moest ik vandaag weer eens aan denken. Ik ben ook erg blij met het feit dat al mijn sensoren in orde zijn, al garandeert dat niet dat ik ook goed kan zien…
